Lief & leed

Goedendag,

Tijd voor een nieuwe blog! Waar zal ik eens beginnen? Met mijn werk dan maar. Ten eerste ben ik bezig geweest met het inrichten van nieuwe stellingen. Er zijn door de jongens van het metaal wat stellingen in elkaar gelast. Ideaal om ruimte te creëren en om een goed overzicht op de spullen te krijgen. Deze ben ik dus in gaan ruimen. Wat een heel geklim was, maar we willen nog een soort trap met plateau maken die je langs de stellingen kan rijden zodat je daar simpelweg op kan klimmen zodat je overal wat makkelijker bij kan. Verder zijn er 1001 dingen die ik er steeds tussendoor doe. Spulletjes op het terrein van a naar b brengen. Even iemand wegbrengen of een Auntie helpen met het geven van (nieuwe) spullen die in de Home of de Family-unit gebruikt worden, Verder zijn Piet en Pita drie weken op vakantie geweest naar Zuid-Afrika. Dit zorgde dat voor de dingen beneden bij de werkplaatsen en de scholen heel veel mensen met hun vragen naar mij kwamen. Op zich was dat wel heel leuk natuurlijk en het is goed gegaan. Met dank ook aan Sam, een Ugandees die hier de manager is en waar de samenwerking altijd prettig mee is. In deze weken was ik ook de eerste chauffeur van de ambulance. De eerste dag dat Piet weg was had ik 's middags al twee ritjes met zwangere vrouwen. Bij een was de baby overleden, de baby had al geen hartslag meer toen de vrouw bij onze kliniek kwam. Triest. De tweede bevalling wilde niet vlotten dus die hebben we toen weggebracht voor een keizersnede. Net terug van deze twee ritjes kon ik door om samen met de social worker een baby in Kampala op te halen. Op een politiebureau aangekomen lag er een heel lief baby'tje op ons te wachten. Al wat ouder deze keer. Een maand of acht oud. Het was gevonden in een afvoerkanaal die je hier langs de kant van de weg vind. Lag tegen een rooster aan en stopte zodoende de waterafvoer af. Ze hebben hem Zadock genoemd, naar een van de Uncles die hier rondloopt. De volgende dag werd ik 's morgens door Patries gebeld om naar de kliniek te komen. Die morgen was er een student van de scholen naar de kliniek gekomen met vreselijke hoofdpijn. Hij had dit de hele Pasen al gehad. Had ook al dagen niet meer gegeten en was dinsdag niet op school verschenen. Woensdagmorgen kwam hij dus naar de kliniek. Dit was te laat want in de loop van de morgen overleed hij. 18 jaar oud. De diagnose was Malaria. Sommige malaria heb je in heel heftige vormen. Samen met de social worker ben ik toen iemand van de politie wezen ophalen en s'middags hebben we zijn lichaam naar het mortuarium in Kampala gereden om er sectie op te laten verrichten. Daar waren we rond half drie en om 5 uur kwam de dokter die deze handeling doet maar die besliste na even rondkijken dat er teveel voor hem te doen was en hij was moe dus hij verzocht ons om de andere morgen terug te komen. Erg vervelend voor de nabestaanden waar het gebruikelijk is om 's nachts bij een lichaam te waken, te zingen en afscheid te nemen. Nu lag hun jongen ergens in Kampala in een mortuarium. De volgende dag is Steven, de vaste driver van hier terug gegaan om het lichaam op te halen en bij de familie te brengen. Eind van de middag was de begrafenis. Iemand wordt hier altijd op de dag zelf of de dag erna begraven. Je kan dus in de morgen gebeld worden, dan moet je geld voor vervoer enz, regelen en dan een paar uur reizen naar je geboorteplaats (waar vaak het familielid nog woonde) en dan kan je nog net aansluiten voor de begrafenis.
Halverwege de avond moest ik een jongetje wegbrengen met pijn in zijn borst en 's nachts nog een vrouw hier uit de buurt ophalen die ook naar het ziekenhuis moest. Was even zoeken in het donker in de village voordat we gevonden hadden waar ze woonde. Zij had opeens vreselijke buikpijn in de onderbuik en hoofdpijn en lag te kermen van de pijn. Dit was dus ook malaria en dan weer de heftige vorm. Zo had ik het deze eerste twee dagen erg druk met ritjes maar de rest van de weken was het rustiger. Nog een keer een vrouw weggebracht voor een keizersnede, wat kleine dingetjes en ook nog een nieuwe baby opgehaald. Monica. Haar moeder overleed een dag naar haar geboorte en haar vader die chauffeur was vroeg of Noah's Ark het eerste jaar voor haar kon zorgen.

Verder werden er rond de dertig containers met schoenendozen vrijgegeven. Deze schoenendozen worden over de hele wereld gevuld door mensen zoals U en ik en worden dan naar bv Zuid-Amerika en Afrika gebracht om met kerst uitgedeeld te worden. Deze containers hebben we voor een deel (7 stuks) naar Noahs Ark gebracht om daar weer verder te verdelen. Waren dus 14 mooie ritjes voor mij met de vrachtauto. Een ander deel ging direct in auto's die naar de verre bestemmingen in het land gingen. Het laatste deel ging naar een andere loods in Kampala om daar in de hoofdstad verdeeld te worden. De dozen stonden in een hal in een douane loods. Mocht dus alleen door de douane geopend worden. Deze meneer kwam standaard om tien uur 's morgens aan waarna het nog drie kwartier duurde voordat hij de deur open gooide. Elke dag om kwart voor elf gingen de eerst dozen in de auto's. Dan was je dag dus al half voorbij. Het werk werd gedaan door enkele studenten maar voornamelijk door ouders en famieleden van studenten. Die konden op deze manier wat korting op het schoolgeld krijgen. Het waren 10 gezellige dagen!

Vorig weekend werden er ook twee containers vrijgegeven die in Duitsland en Nederland geladen waren. In de Nederlandse container zaten drie dozen met spulletjes die we zelf nog hadden ingepakt. Een printer, monopoly, boeken en natuurlijk etenswaren. Ook zat er nog een hele zak in met spulletjes en kadootjes die familie voor ons erin gedaan hadden. Verder waren er in de laatste weken ook pakketjes van Pieter en Annemarie, Martin en Henriette, Teus en Yvonne en Wilma Welten voor ons over de post gekomen. Met stroop, thee, rookworst, wol, tijdschriften, loombandjes en nog veel meer. Om het feest compleet te maken nam een jongen die hier vaker geweest is en nu een marathon komt lopen voor het goede doel ook nog het een en ander in zijn koffer mee wat hij van (oud) collega's van Patricia mee gekregen had. Voorlopig kunnen we dus weer groeien en kunnen de jongens weer naar hartelust knutselen.

In onze nieuwsbrief kon u lezen over het ondervoedingscentrum (ontvangt u/jij deze nog niet? Aanmelden kan door een mail te sturen naar tfcfamiliedegruyter@gmail.com). We schreven over Joshua, een jongetje van 3 jaar (bijna 4). Ernstig ondervoed, apathisch, gezwollen buik en voeten (oedeem ten gevolge van eenzijdige voeding). De situatie van Joshua was erg zorgwekkend en spannend. Gelukkig mocht hij overleven. Joshua's glimlach keerde terug op zijn gezicht. Hij is nu al twee keer terug geweest in het outpatient-care programma voor follow-up. Het maakt mij intens dankbaar om het verschil te zien voor dit jongetje. Ik dank God dat ik hier deel vanuit mag maken en dat Joshua een kans kreeg om te overleven. Kijk maar naar de foto's; Hij ziet er goed uit, krijgt weer lekkere bolle wangen en is vrolijk! Ondertussen is hij ook goed ingesteld op zijn HIV-medicatie. We hopen dat zijn vader zich meer en meer verantwoordelijk voelt en die ook neemt in de zorg voor Joshua.

Vier weken terug op zaterdagavond werd ik gebeld door de kliniek omdat er een ondervoed kindje was binnengebracht. Een ander kinderhuis had dit jongetje via de politie aan hun zorg toevertrouwd gekregen. Een mager, ernstig ziek jongetje waarbij het leek of hij niet zou overleven. Hij had ondertussen al 5 dagen opgesloten gezeten in een huis en er leek sprake te zijn van hekserij. Naast een flinke longonsteking, uitdroging, ondertemperatuur en malaria was hij ook nog eens ernstig ondervoed met een gewicht van 3,3 kg. Zijn leeftijd schatte we op 6-7 maanden, later bleek na contact met de moeder dat hij al 11 maanden was. Daarop ga je aan de slag. Lab-testen. Medicatie starten. Warmte toedienen. Zeer voorzichtig toedienen van vocht/glucose, het lichaam/hart kan dat niet aan. Enzovoorts. De eerste 48-uur zijn het spannendst. Dit jongetje mocht overleven. Voor ons een wonder van God. Ondertussen was hij van de speciale therapeutische melk naar langzaam voeding introductie gegaan. Drie weken later woog hij 4 kg, mocht hij met ontslag naar het kinderhuis.

Hier hebben de scholen ondertussen het eerste trimester er op zitten en zijn ze drie weken vrij. Omdat de meeste studenten naar huis zijn is het dus erg rustig. Sarah en Amos leken het ook wel lekker te vinden om vrij te zijn maar inmiddels zijn ze na twee weken vakantie wel weer zo ver dat ze ook wel weer naar school willen. Sarah was de laatste weken voor de vakantie niet lekker. Ze had wekenlang diarree en had totaal geen eetlust. Zelfs zelfgebakken cake'jes en pannenkoeken liet ze staan. Ze viel dus ook echt af je kon haar ribben tellen. Ondertussen gaat het weer beter!
Amos viel van een klimrek af en kon naar de kliniek om drie hechtingen in zijn hoofd te laten zetten. Verder hebben we zo nu en dan de studenten over de vloer waarmee Patricia de discipelschap training heeft en ook de jongens en meisjes van onze zondagschool groep komen soms langs om een gezellig avondje te hebben. Het contact met de jongens van de zondagsschool groep is ook erg leuk. Wel is het een uitdaging om hun aandacht vast te houden. De laatste weken hebben we onderwerpen als bijbellezen, bidden, verzoeking/beproeving, tegenslag en evangelisatie behandeld. Mooie en moeilijke onderwerpen.

Dit was het wel zo'n beetje en wij hopen dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van wat ons zo bezig houd gedurende de week.

Vriendelijke groeten van ons vieren uit een nat Uganda.