Happy Birthday
Door: Aldert & Patricia
Blijf op de hoogte en volg Familie
18 Januari 2014 | Oeganda, Mukono
Beste allemaal. De maand is al weer half voorbij. De tijd vliegt, we zijn dan ook elke dag wel lekker (druk) bezig. En voor je het weet is het ook zo weer twee weken geleden dat we een blog schreven. We zijn hier nu tien weken. Twee meiden die hier net voor ons kwamen en hier voor drie maanden zijn, gaan volgende week alweer naar huis. Gelukkig mogen wij nog even blijven ;-).
Vorige week dinsdag op woensdag kreeg ik s'nachts last van koorts. Aangezien ik dat eigenlijk nooit heb besloot ik het even in de gaten te houden, ook omdat ik al een week of twee gestopt was met de lariam (het middel tegen malaria wat ik slikte). Dit mag je niet langer dan een half jaar gebruiken en dat alleen al vond ik opeens toch reden genoeg om er mee te stoppen want dat kan nooit helemaal gezond voor je zijn. Ook voorkomt het niet, het zorgt alleen voor een iets mildere reactie schijnt. 's Morgens ben ik nog wel wat gaan doen. Maar na twee uurtjes liep de koorts op naar 39 graden en ik voelde me niet echt florisant. Toevallig was ik een klusje aan het doen in de kliniek en Patries zei dat het beter was om even een malariatest te doen. Mensen die me beter kennen weten dat ik altijd naar mijn vrouw luister dus zo gezegd zo gedaan en ik bleek inderdaad malaria te hebben. Alleen dan wel in het aller-aller eerste beginstadium dus het viel nog mee. Het had zich nog niet ontwikkeld. Zeker de eerst keer malaria kan heel heftig zijn maar omdat ik er zo vroeg bij was verzekerde de dokter me al dat de koorts waarschijnlijk met een dag weg zou zijn. Dus ik werd naar huis gestuurd met een paar pillen. Die donderdag heb ik me redelijk beroerd gevoeld, met koorts en buikloop enz. Vrijdagmorgen werd ik inderdaad al weer koortsvrij wakker, maar ben ik op aanraden nog even niets gaan doen en zaterdag was ik gelukkig weer "back in bussiness". Al met al viel het honderd procent mee dus. Zaterdag hebben we onze aunty lekker chapaties laten maken. Ze hebben hier varkens en die worden soms door het eten verwerkt en ook koken ze dan soms weer in het vet van die varkens en dat eet ze niet. Dus laten we als het eten (wat overigens verder echt uitstekend is) niet helemaal Sarah en Amos smaakje is, haar lekker wat maken. En dat kan ze uitstekend. Ook zetten we de trend van minimaal een keer in de week pannenkoeken eten hier gewoon door. Daar zijn geen grenzen voor!
Woensdagmorgen was het denk ik dat we beiden even op een muurtje bij de kliniek zaten. Ik was net naar Patries gegaan om te vragen of ze mee ging een bakje koffie in ons huis drinken toen onze aunty met Amos aan kwam lopen. Hij zag echt spierwit. Bleek hij van een verhoging afgevallen te zijn. Precies weer op zijn hoofd. Een plek die hij veel weet te raken. Zeiden we een paar blogs terug nog dat we zolang hij maar gelijk weer gaat huilen wij niet zo onder de indruk zijn, deze keer was hij volgens aunty dus een minuut of twee, drie niet aanspreekbaar geweest. Pas toen ging hij huilen. We zaten hier mee in onze maag. Hij had geen grote buil maar je kan niet in zijn hoofd kijken. Patries ziet op haar werk toch ook kinderen die verkeerd gevallen zijn en dat dit ook heel verkeerd kan aflopen. De dokter zei dat er in Kampala, de hoofdstad, een ziekenhuis met scan was. Maar omdat onze Amos na tien minuutjes weer vrij veel praatjes had, besloten we het toch maar even aan te kijken.. De hele verdere dag bleek hij nergens last van te hebben en 's nachts hebben we hem nog een aantal keren wakker gemaakt. Maar alles mocht wonderwel meevallen. Daar zijn we dankbaar voor.
Vorige week waren er veel zieke baby's in het huis met luchtweginfecties, grote zorgen. Gelukkig mag het nu weer goed gaan! Deze worden zover als het mogelijk is gewoon in het huis behandeld. Krijgen een infuus geprikt in de kliniek en de verpleegkundigen komen naar het huis om de antibiotica te geven. Deze week was een rustige week voor de kliniek. Het kan soms erg rustig zijn. Een goed teken eigenlijk. Dat geeft tijd om de gegevens van de kinderen die opgenomen zijn geweest in het ondervoedingscentrum in een patientendossier te verwerken. Silas maakt het goed, qua gewicht zit hij nu op 19 kg (dat is 5 kg meer dan het laagste gewicht). Hij ziet er ook echt beter uit. Blijft wel echt een behoorlijk geretardeerd jongetje. Gisterenavond is er een nieuwe baby opgenomen in het ondervoedingscentrum. Via een babyhuis in Kampala waar hij samen met zijn broertje afgelopen week is terechtgekomen (achtergelaten bij een kerk). Een baby naar schatting 4 maanden met een gewicht van nog geen 4kg. Er is een verzorger vanuit het kinderhuis bij hem. Volgende week gaan we voor de oudere kinderen een soort EHBO-les geven (first aid lessons). Ben benieuwd. Volgende keer zal ik iets uitgebreider schrijven over het werk in de kliniek.
Donderdag was een hele leuke dag omdat we in het kader van het Holiday-program mee mochten met een groep kinderen die aan de beurt was om te zwemmen. Een of twee keer per jaar, naar ik meen, gaan ze met de kinderen zwemmen. Hier denk een kwartiertje vandaan op een project wat wel wat weg heeft van hier. Het was heel erg leuk en de kinderen genoten hier zichtbaar van. Wel kwam een van de oppassers van daar op een gegeven moment naar mij toe. De kinderen maakten te veel herrie en ze mochten niet meer schreeuwen. Rond de dertig kinderen van acht-negen jaar die een van hun weinige daagjes uit hebben, in een zwembad en dan vragen of ze stil kunnen zijn. Sorry hoor maar daar heb ik even hartelijk om gelachen. 's Morgens was het mooi weer en ben ik verbrand, ondanks dat ik zeker wist dat dat wel mee zou vallen en insmeren niet nodig vond. Sommige mensen vinden me eigenwijs. 's Middags ging het iets druppelen en moesten de kinderen uit het water. De meeste waren er al uit omdat ze het koud hadden maar een groepje bleef fanatiek erin. Waren er ook bijna niet uit te krijgen en op onze vraag waarom ze er precies uit moesten hadden ze als antwoord dat het nu eenmaal in het reglement stond (ws met onweer te maken, maar dat was niet echt aan de orde) Gelukkig mochten ze er na tien minuten weer in. Vreemd genoeg regende het toen nog steeds, maar toe maar. Verder was het erg gezellig en zijn mijn voeten ook weer is helemaal schoongeweekt. Heerlijk! Ook het er heen rijden vond ik, alhoewel ik zelf niet reed, helemaal geweldig. Dat is toch wel iets wat ik meer en meer begin te missen. Het rijden!
Vrijdag was een grote dag. Onze Amos werd twee jaar! 's Morgens hebben we hem op bed toegezongen en kreeg hij een paar kadootjes. Grappig om te zien dat de meest simpele kadootjes veel leuker zijn als het relatief wat duurdere kado wat we meegenomen hadden.Tussen de middag zijn we even naar Mukono geweest omdat we ijsjes gingen kopen. Toen besloten we ook maar meteen patat te gaan eten. Aan het einde van de middag kwamen de meeste vrijwilligers even op de koffie en dat zijn altijd gezellige uurtjes. Daarna besloten we bij de kinderen in het huis te gaan eten. Ieder kind vanaf vier of vijf, mag hier kiezen wat hij gaat eten en de jongen (Edwin) die woensdag jarig was had tot onze verassing geen pannenkoeken maar gebakken aardappelen met gehaktballen gekozen. Aangezien Amy nog geen vijf was zijn we even bij Piet en Pita wezen vragen of hij toch mocht kiezen en dat was ok dus zo gingen we lekker pannenkoeken eten. Na het eten kregen de kinderen van Amos als toetje een heerlijk ijsje. Waar ze natuurlijk van genoten. Toen mocht Amos samen met Florence die 1 jaar werd, (net als al de andere kinderen die jarig zijn) achter een tafel gaan zitten en werd er voor ze gezongen. "Happy birthday". Maak je ook niet elk jaar mee, op je verjaardag toegezongen worden door zo'n 160 kinderen plus nog zo'n twintig aunties! Daarna mochten ze de enorme cake aansnijden en kreeg ieder kind nog een stukje cake. Ook lagen er kadootjes voor hem klaar. Al met al een geslaagde verjaardag. We hopen voor hem dat hij dit jaar iets minder met zijn hoofd als eerste op de grond terecht komt. Soms krijgen we opmerkingen van mensen als het opvalt dat hij geen plekken op zijn hoofd heeft. We noemen hem zelf soms 'butsy'.
Vandaag zaterdag, was vooral weer bijkomen. Boodschappen doen en vanmiddag ben ik wezen voetballen. Op een veldje met de originele afmetingen. Met acht tegen acht ofzo. Mijn team stond na 45 minuten 3-0 voor maar het andere team kreeg er in de tweede helft een paar jongens bij. Was allemaal niet meer te belopen op een gegeven moment en we werden dan ook afgedroogd met 8-4. Jongens wat was dat achter de feiten aan rennen zeg. Voelde mn voeten behoorlijk aan het einde van de middag. Maar was wel erg leuk.
Dit was het weer voor deze keer. Lieve groet van ons allemaal.
Vorige week dinsdag op woensdag kreeg ik s'nachts last van koorts. Aangezien ik dat eigenlijk nooit heb besloot ik het even in de gaten te houden, ook omdat ik al een week of twee gestopt was met de lariam (het middel tegen malaria wat ik slikte). Dit mag je niet langer dan een half jaar gebruiken en dat alleen al vond ik opeens toch reden genoeg om er mee te stoppen want dat kan nooit helemaal gezond voor je zijn. Ook voorkomt het niet, het zorgt alleen voor een iets mildere reactie schijnt. 's Morgens ben ik nog wel wat gaan doen. Maar na twee uurtjes liep de koorts op naar 39 graden en ik voelde me niet echt florisant. Toevallig was ik een klusje aan het doen in de kliniek en Patries zei dat het beter was om even een malariatest te doen. Mensen die me beter kennen weten dat ik altijd naar mijn vrouw luister dus zo gezegd zo gedaan en ik bleek inderdaad malaria te hebben. Alleen dan wel in het aller-aller eerste beginstadium dus het viel nog mee. Het had zich nog niet ontwikkeld. Zeker de eerst keer malaria kan heel heftig zijn maar omdat ik er zo vroeg bij was verzekerde de dokter me al dat de koorts waarschijnlijk met een dag weg zou zijn. Dus ik werd naar huis gestuurd met een paar pillen. Die donderdag heb ik me redelijk beroerd gevoeld, met koorts en buikloop enz. Vrijdagmorgen werd ik inderdaad al weer koortsvrij wakker, maar ben ik op aanraden nog even niets gaan doen en zaterdag was ik gelukkig weer "back in bussiness". Al met al viel het honderd procent mee dus. Zaterdag hebben we onze aunty lekker chapaties laten maken. Ze hebben hier varkens en die worden soms door het eten verwerkt en ook koken ze dan soms weer in het vet van die varkens en dat eet ze niet. Dus laten we als het eten (wat overigens verder echt uitstekend is) niet helemaal Sarah en Amos smaakje is, haar lekker wat maken. En dat kan ze uitstekend. Ook zetten we de trend van minimaal een keer in de week pannenkoeken eten hier gewoon door. Daar zijn geen grenzen voor!
Woensdagmorgen was het denk ik dat we beiden even op een muurtje bij de kliniek zaten. Ik was net naar Patries gegaan om te vragen of ze mee ging een bakje koffie in ons huis drinken toen onze aunty met Amos aan kwam lopen. Hij zag echt spierwit. Bleek hij van een verhoging afgevallen te zijn. Precies weer op zijn hoofd. Een plek die hij veel weet te raken. Zeiden we een paar blogs terug nog dat we zolang hij maar gelijk weer gaat huilen wij niet zo onder de indruk zijn, deze keer was hij volgens aunty dus een minuut of twee, drie niet aanspreekbaar geweest. Pas toen ging hij huilen. We zaten hier mee in onze maag. Hij had geen grote buil maar je kan niet in zijn hoofd kijken. Patries ziet op haar werk toch ook kinderen die verkeerd gevallen zijn en dat dit ook heel verkeerd kan aflopen. De dokter zei dat er in Kampala, de hoofdstad, een ziekenhuis met scan was. Maar omdat onze Amos na tien minuutjes weer vrij veel praatjes had, besloten we het toch maar even aan te kijken.. De hele verdere dag bleek hij nergens last van te hebben en 's nachts hebben we hem nog een aantal keren wakker gemaakt. Maar alles mocht wonderwel meevallen. Daar zijn we dankbaar voor.
Vorige week waren er veel zieke baby's in het huis met luchtweginfecties, grote zorgen. Gelukkig mag het nu weer goed gaan! Deze worden zover als het mogelijk is gewoon in het huis behandeld. Krijgen een infuus geprikt in de kliniek en de verpleegkundigen komen naar het huis om de antibiotica te geven. Deze week was een rustige week voor de kliniek. Het kan soms erg rustig zijn. Een goed teken eigenlijk. Dat geeft tijd om de gegevens van de kinderen die opgenomen zijn geweest in het ondervoedingscentrum in een patientendossier te verwerken. Silas maakt het goed, qua gewicht zit hij nu op 19 kg (dat is 5 kg meer dan het laagste gewicht). Hij ziet er ook echt beter uit. Blijft wel echt een behoorlijk geretardeerd jongetje. Gisterenavond is er een nieuwe baby opgenomen in het ondervoedingscentrum. Via een babyhuis in Kampala waar hij samen met zijn broertje afgelopen week is terechtgekomen (achtergelaten bij een kerk). Een baby naar schatting 4 maanden met een gewicht van nog geen 4kg. Er is een verzorger vanuit het kinderhuis bij hem. Volgende week gaan we voor de oudere kinderen een soort EHBO-les geven (first aid lessons). Ben benieuwd. Volgende keer zal ik iets uitgebreider schrijven over het werk in de kliniek.
Donderdag was een hele leuke dag omdat we in het kader van het Holiday-program mee mochten met een groep kinderen die aan de beurt was om te zwemmen. Een of twee keer per jaar, naar ik meen, gaan ze met de kinderen zwemmen. Hier denk een kwartiertje vandaan op een project wat wel wat weg heeft van hier. Het was heel erg leuk en de kinderen genoten hier zichtbaar van. Wel kwam een van de oppassers van daar op een gegeven moment naar mij toe. De kinderen maakten te veel herrie en ze mochten niet meer schreeuwen. Rond de dertig kinderen van acht-negen jaar die een van hun weinige daagjes uit hebben, in een zwembad en dan vragen of ze stil kunnen zijn. Sorry hoor maar daar heb ik even hartelijk om gelachen. 's Morgens was het mooi weer en ben ik verbrand, ondanks dat ik zeker wist dat dat wel mee zou vallen en insmeren niet nodig vond. Sommige mensen vinden me eigenwijs. 's Middags ging het iets druppelen en moesten de kinderen uit het water. De meeste waren er al uit omdat ze het koud hadden maar een groepje bleef fanatiek erin. Waren er ook bijna niet uit te krijgen en op onze vraag waarom ze er precies uit moesten hadden ze als antwoord dat het nu eenmaal in het reglement stond (ws met onweer te maken, maar dat was niet echt aan de orde) Gelukkig mochten ze er na tien minuten weer in. Vreemd genoeg regende het toen nog steeds, maar toe maar. Verder was het erg gezellig en zijn mijn voeten ook weer is helemaal schoongeweekt. Heerlijk! Ook het er heen rijden vond ik, alhoewel ik zelf niet reed, helemaal geweldig. Dat is toch wel iets wat ik meer en meer begin te missen. Het rijden!
Vrijdag was een grote dag. Onze Amos werd twee jaar! 's Morgens hebben we hem op bed toegezongen en kreeg hij een paar kadootjes. Grappig om te zien dat de meest simpele kadootjes veel leuker zijn als het relatief wat duurdere kado wat we meegenomen hadden.Tussen de middag zijn we even naar Mukono geweest omdat we ijsjes gingen kopen. Toen besloten we ook maar meteen patat te gaan eten. Aan het einde van de middag kwamen de meeste vrijwilligers even op de koffie en dat zijn altijd gezellige uurtjes. Daarna besloten we bij de kinderen in het huis te gaan eten. Ieder kind vanaf vier of vijf, mag hier kiezen wat hij gaat eten en de jongen (Edwin) die woensdag jarig was had tot onze verassing geen pannenkoeken maar gebakken aardappelen met gehaktballen gekozen. Aangezien Amy nog geen vijf was zijn we even bij Piet en Pita wezen vragen of hij toch mocht kiezen en dat was ok dus zo gingen we lekker pannenkoeken eten. Na het eten kregen de kinderen van Amos als toetje een heerlijk ijsje. Waar ze natuurlijk van genoten. Toen mocht Amos samen met Florence die 1 jaar werd, (net als al de andere kinderen die jarig zijn) achter een tafel gaan zitten en werd er voor ze gezongen. "Happy birthday". Maak je ook niet elk jaar mee, op je verjaardag toegezongen worden door zo'n 160 kinderen plus nog zo'n twintig aunties! Daarna mochten ze de enorme cake aansnijden en kreeg ieder kind nog een stukje cake. Ook lagen er kadootjes voor hem klaar. Al met al een geslaagde verjaardag. We hopen voor hem dat hij dit jaar iets minder met zijn hoofd als eerste op de grond terecht komt. Soms krijgen we opmerkingen van mensen als het opvalt dat hij geen plekken op zijn hoofd heeft. We noemen hem zelf soms 'butsy'.
Vandaag zaterdag, was vooral weer bijkomen. Boodschappen doen en vanmiddag ben ik wezen voetballen. Op een veldje met de originele afmetingen. Met acht tegen acht ofzo. Mijn team stond na 45 minuten 3-0 voor maar het andere team kreeg er in de tweede helft een paar jongens bij. Was allemaal niet meer te belopen op een gegeven moment en we werden dan ook afgedroogd met 8-4. Jongens wat was dat achter de feiten aan rennen zeg. Voelde mn voeten behoorlijk aan het einde van de middag. Maar was wel erg leuk.
Dit was het weer voor deze keer. Lieve groet van ons allemaal.
-
18 Januari 2014 - 20:25
Fam Zondag:
Hoi Patries en de rest.
Leuk om jullie verhalen weer te lezen! Daar genieten we echt van!
En natuurlijk niet te vergeten Amos van harte gefelictieerd met je 2de verjaardag!
En jullie natuurlijk ook met Amos! Wat gaat het toch hard he!
Wij hebben janurari weer meidenavond bij Janny.
Als je kan is het wel erg leuk om weer even te skypen!??
Dan is het denk wel handig als we dat een beetje afspreken.
Heel veel liefs van ons vijven!!
-
18 Januari 2014 - 21:04
Ma Oosterwijk:
Hallo Aldert en Patricia en Sarah en Amos,
We hebben weer genoten van jullie blog en fotos maar eten jullie toch ook nog weleens wat anders
dan patat en pannenkoeken?
Amos heeft wel een heel bijzonder verjaardagsfeestje gehad, normaal komen er denk ik niet zoveel op
zijn feestje.
Een verjaardag om nooit te vergeten!
We wensen jullie Gods zegen toe bij jullie mooie werk wat jullie daar mogen doen.
Heel veel liefs van pa en ma en een dikke knuffel voor Sarah en Amos -
18 Januari 2014 - 21:20
Miranda:
En bedankt..wrijf het er nog maar eens goed in dat we al bijna weer gaan;)
-
18 Januari 2014 - 21:24
Pa En Ma De Gruyter:
Hoy Alt en Patries,
Weer genoten van jullie verhaal, alleen kunnen jullie Amos niet preventief een helm opzetten, voelt hij zich waarschijnlijk heel stoer en voorkomt hersenbeschadigingen. Wij beginnen ons toch echt wel zorgen om hem te maken! Wat zullen die kinders genoten hebben in het zwembad en ik kan me voorstellen dat horen en zien verging!! En weer een kindje erbij, die mag voorlopig nog wel wat kilo's groeien! Amos genoot toch wel; van alle belangstelling, naar ik aanneem. En let een beetje op jezelf he, dat verbranden is niet zo goed voor je!
hier geen spectaculair nieuws.
Groetjes pa en ma de GR. -
19 Januari 2014 - 10:39
Ezrah:
Hoi Amos!
Wat een leuke foto's! Ik heb ze samen met mama gekeken.
Nu ben jij 2 jaar dat is al groot! Wat fijn dat daar ook ballonnen zijn.
Want die zijn zo mooi! En ik had ook wel een hapje van jou taart willen eten mmm
dat lust ik wel! je hebt vast een fijne verjaardag gehad met zoveel kinderen. En mooie
kadootjes. Als je weer terug ben mag ik van mama jou ook nog een kadootje geven!
Morgen is opa jarig ik vind het wel jammer dat ik dan niet met jou kan spelen, Sam is al zooo groot!
Ik heb net wat geknutseld voor opa ik kan niet zeggen wat want dan leest opa het misschien wel.
Hou jij ook zo van knutselen? Doeidoei Amos! Ik ga weer naar jou zwaaien net als wanneer ik jou
op de computer ziet. Leuk is dat hé?!
O en ook een dikke kus voor jou papa en mama en Sarah! En ook de groetjes van mijn papa en mama
aan jullie allemaal!
-
19 Januari 2014 - 11:42
Yvon:
Het blijft leuk om jullie verhalen te lezen en om zo een beetje mee te leven met jullie daar. Fijn ook met de foto's erbij, dan hebben we hier er ook een beetje beeld bij. Nog van harte gefeliciteerd met de tweede verjaardag van Amos, leuk om dat zo daar te vieren met heel veel kinderen. Wat een rij kaarten waren er opgestuurd voor hem. Daar heb ik zelf helemaal niet aan gedacht. Gelukkig voor Amos vele anderen wel. Fijn dat je weer zo snel bent opgeknapt Aldert. Gods zegen verder daar.
Groetjes Yvon -
20 Januari 2014 - 17:32
Janneke:
Ach arme Aldert malaria,ik zei gisteren nog tegen Christian dat hij je maar eens gauw wat dropjes moet toestoppen :) nou daar moet hij dan maar niet te lang mee wachten.
Wat een verhalen weer ik geniet ervan, maar gelijkertijd benijd ik jullie een beetje :).
Ik ga zeker ook nog een keer terug hoor maar dat duurt nog wel even,
Geniet er nog van en ik bid voor jullie goede gezonheid.
Liefs Mama uncel Christian ;) -
20 Januari 2014 - 20:45
Eelco En Tonja:
Gefeliciteerd Amos. Wat een feest zo te zien. Fijn dat jij niet zieker geworden bent dan je was Aldert, en verder gewoon super wat jullie daar doen. Kijk vanavond pas voor het eerst op jullie blog omdat ik niet meer wist hoe het heette maar na verwoede pogingen een oude kerkbode te vinden waar het in stond is het dan toch gelukt. Waar nesteldrang en opruimwoede al niet goed voor kan zijn.
Heel veel succes en Gods zegen in jullie mooie werk. Ga vanaf nu zeker vaker lezen.
Groetjes,
Eelco, Tonja en de meiden -
20 Januari 2014 - 22:12
Henrik En Annemarie:
Hoi Aldert, Patries, Sarah en Amos,
leuk om weer nieuwe foto's te zien en jullie verhalen te lezen! Ziet er allemaal erg gezellig uit op Amos verjaardag!! Sjonge weer een bult erbij! Aunty zal Amos vast niet meer vergeten... Sarah, wat ben je prachtig met je geschminkte wangen! En wat een vrolijke boel is het bij het zwembad. Je ziet de kinderen echt genieten:-) Gelukkig ben je niet zieker geworden, Aldert! We hopen dat jullie verder gezond blijven zodat jullie volop kunnen genieten van deze bijzondere tijd! Heel veel zegen bij het werk in de kliniek en alle andere werkzaamheden! Veel liefs van ons en 3 dikke knuffels voor Sarah en Amos -
21 Januari 2014 - 21:07
Fam. Van Maren:
Gefeliciteerd met je verjaardag Amos! Dit was wel een hele bijzondere verjaardag denk ik. Gelukkig dat je niet zieker bent geworden, Aldert. Verder is het erg leuk om alle verhalen te lezen van jullie. Wat een belevenissen!! De kinderen vinden ook de verhalen en de foto's leuk om te lezen en te kijken.
Groetje Arie, Willeke en de kinderen -
22 Januari 2014 - 04:06
Inge Hagestein:
Hoi allevier,
wat leuk om jullie verhalen te lezen ! Jullie maken heel wat mee.
Alsnog gefeliciteerd met Amos. Hij heeft zo te lezen een erg leuke verjaardag gehad.
Ik wens jullie nog een hele fijne leerzame tijd toe in 2014.
Blijf jullie volgen.
groetjes, Inge -
24 Januari 2014 - 01:52
De 3 Vonkie's:
Hoi Aldert, Patricia & kinderen,
Wat fijn om jullie verslagen te lezen en foto's te kijken, dit geeft dan gelijk een beeld voor ons bij de verslagen.
Super dat dit mogelijk is, vooral ook voor hen die heel dicht om jullie heen mogen staan.
Vanaf deze zijde wensen wij jullie kracht, wijsheid en liefde toe wat jullie ver weg voor de naaste mogen betekenen. Dat de Heere jullie hierin nabij mag zijn is onze bede.
Hartelijke groetjes,
Familie T.A. Vonk ( Theo, Jacqueline & Dolf ) -
01 Februari 2014 - 19:47
Marita:
Heerlijk bij een knetterend vuurtje, het ruisen van de wind, relaxed op een
zitzak jullie blog lezen. :) Dat is genieten en zo kom ik de 'winter' wel door! ;)
dikke knuf je zus(je) :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
