ingeburgerd
Door: Aldert
Blijf op de hoogte en volg Familie
29 November 2014 | Oeganda, Mukono
Hoi Hoi,
Hier een nieuwe blog van ons. We zijn hier namelijk weer een maand. Tijd gaat best wel snel.
Het voelt al weer bijna als normaal om hier te zijn. Sarah ging een dag of drie naar school, todat het opeens allemaal teveel was en ik erbij geroepen werd omdat ze aan het huilen was. Hier had ik de vorige keer al over geschreven. Hierna wilde ze helemaal niet meer naar school en als we naar de reden vroegen was het antwoord; “ze zitten steeds aan me”. Nou vooruit, dan blijf je maar lekker thuis tot december als hier de grote vakantie begint en dan gaan je maar naar het Holiday-program wat hier in de vakantie gehouden wordt. Een programma waarin geknutseld, gespeeld of gesport wordt. Dit in blokken van twee uur en dus meer te overzien inplaats van een hele schooldag.
Alleen is verder iedereen op de compound naar school en is hele dagen thuis hangen ook oersaai.
Dus deze week wilde ze uit pure verveling opeens weer naar school en dat is alweer een paar dagen goed gegaan. Dat is wel iets waar je weer over nadenkt in de zin van “wat doet het met Sarah en Amos”. Je weet van de vorige keer dat het na een paar weken weer prima zal gaan en ook nu blijven ze zelf zeggen dat ze in Uganda willen zijn, maar de aandacht die twee muzungu's (blanken) baby's hier krijgen is wel erg veel. Niet van de kinderen hier, die zijn wel gewend met al die muzungu's die hier het hele jaar door verblijven en rondlopen en geven ze op een gezonde manier aandacht. Meer aandacht krijgen ze al weer van de vele kinderen die elke dag uit de verre omtrek hier naar school komen. Om noch maar te zwijgen over de aandacht die ze in het stadje hier 5 km vandaan krijgen. Overal worden ze herkend en veel mensen weten hun namen en in de supermarkt waar wij altijd heen gaan wil ook elk personeelslid (en om de zoveel meter zit er iemand in verband met diefstal) even aan ze zitten of ze optillen. Sarah en Amos reactie? Soort van arrogant gedrag, wegkijken en zeker geen high fife's teruggeven. Een soort van negeren van iedereen dus. Gelukkig begint hun Engels, wat ze redelijk vergeten waren, weer terug te komen. Dat scheelt al de helft. Amos proberen we zindelijk te maken, iets wat totaal nog niet lukt. De helft van de tijd plast hij op zijn potje. De andere helft laat hij het gewoon lekker lopen en dat intereseert hem niets. Ook niet als dat inhoud dat hij weer een uurtje of wat met een natte broek rondloopt. Erg irritant en we hopen dat het snel beter zal gaan.
Zelf zijn we na eerst een beetje aftasten nu weer volop bezig. Patricia zorgt twee nachten per week voor een baby, Patrick. Ze is ook al met hem ter controle naar het ziekenhuis geweest. Heeft haar werk in de clinic en is ook erg druk op het moment met het sponsorprogramma. Verder is zo ook al een keer meegeweest op outreach. Gingen ze in een dorpje gratis testen op Hiv. Ook gaven ze er voorlichting over en deelde ze ontwormingstabletten uit. Ook heeft ze geholpen bij een tienerprogramma hier op zondagmorgen. Kinderen van hier en de studenten die hier inter verblijven en alleen in de vakantie's naar huis gaan. Ze zijn bezig de namen van God te behandelen. Lam Eeuwig enz, enz. Er wordt wat verteld en hierna gaan ze in groepjes verder en is Patries een van de gespreksleidsters.
Zelf ben ik bezig met van alles en nog wat. S'maandags hebben ze hier altijd een weekopening waar iedereen van de volwassenen voor uitgenodigd wordt. Twee weken terug mocht ik dat leiden en wat vertellen erover (had Abraham's offer gekozen) Naar mijn protesten dat mijn Engels nog lang niet was wat het zou moeten zijn werd niet geluisterd. Verder heb ik omdat Patricia erom vroeg een lengtebak voor het consultatiebureau hier gemaakt. Ik laat dan ook studenten die hier in het praktijklokaal rondlopen meehelpen. Ook vind ik het leuk om met ze mee te kijken en mee te denken als ze aan hun opdrachten werken. Vorige week zijn er twee containers vrijgegeven die in Duitsland en Nederland geladen waren en hier al maanden vastgehouden werden. Deze week kwamen ze meerdere vrachten met bijbels ophalen die hier in een container zaten en nu door heel het land gedistribueerd werden. Heb ik ook de hele dag staan stapelen. Best zware dozen en dan valt een uurtje of 7 met dozen in de weer zijn toch tegen als je al een daagje ouder wordt;-). Maar de dag erna moesten ook de jonkie's toegeven dat ze moe waren. Verder kwam er donderdag een container met voedsel binnen. Genoeg te doen dus. Ook was er in Kampala een vrachtauto die voor hier bestemd was vrijgegeven en die ben ik samen met Papa Piet op wezen halen. Een Mercedes Actros. Kwam dus mooi uit dat ik bij Jsb een jaartje of 15 met die auto's gereden heb in het verleden. Lekker vertouwd dus. Hij staat nu hier en zal hier verder ingezet worden. Afgelopen Zaterdagmiddag hebben we om een uur of 5 (toen het in theorie niet meer zo warm had moeten zijn) als blanken, aangevuld met wat studenten van hier, gevoetbald tegen een team uit een dorpje hier een kilometer vandaan. Weer voor het eerst na een maand of zeven en wat werd ik aan alle kanten voorbij gelopen. Mijn armen en benen maar wat meer gaan gebruiken en toen ging het beter. Halverwegen werd ik weggeroepen omdat ik met de ambulance een baby'tje die net die middag ergens op een vuilnisbelt gevonden was, naar Mukono moest rijden ter controle. Meer over dit baby'tje hopen we in onze volgende nieuwsbrief zetten. Hij is Jason genoemd. Afgelopen Zaterdag hadden ze hier van de scholen open dag. Kon de familie een kijkje komen nemen. In ieder lokaal was wat te zien en er was ook een heus restaurant waar we s'middags lekker gegeten hebben. Ook waren er tegelijkertijd zo'n tachtig tot negentig kinderen van de politie uitgenodigd, die een daagje langskwamen en waar oa spelletjes mee gedaan werden en er werdt gezongen en muziek gemaakt.Aan het eind van de dag kregen ze een kado'tje en een bijbel mee naar huis. Lang niet iedereen bezit hier zijn eigen bijbel.Zo zijn onze dagen al weer helemaal gevuld en lijkt Nederland opeens weer ver weg. Wil je ons een kaartje of gewoon een mailtje sturen, schroom niet want dat wordt erg op prijs gesteld. De groeten van ons 4-en.
Hier een nieuwe blog van ons. We zijn hier namelijk weer een maand. Tijd gaat best wel snel.
Het voelt al weer bijna als normaal om hier te zijn. Sarah ging een dag of drie naar school, todat het opeens allemaal teveel was en ik erbij geroepen werd omdat ze aan het huilen was. Hier had ik de vorige keer al over geschreven. Hierna wilde ze helemaal niet meer naar school en als we naar de reden vroegen was het antwoord; “ze zitten steeds aan me”. Nou vooruit, dan blijf je maar lekker thuis tot december als hier de grote vakantie begint en dan gaan je maar naar het Holiday-program wat hier in de vakantie gehouden wordt. Een programma waarin geknutseld, gespeeld of gesport wordt. Dit in blokken van twee uur en dus meer te overzien inplaats van een hele schooldag.
Alleen is verder iedereen op de compound naar school en is hele dagen thuis hangen ook oersaai.
Dus deze week wilde ze uit pure verveling opeens weer naar school en dat is alweer een paar dagen goed gegaan. Dat is wel iets waar je weer over nadenkt in de zin van “wat doet het met Sarah en Amos”. Je weet van de vorige keer dat het na een paar weken weer prima zal gaan en ook nu blijven ze zelf zeggen dat ze in Uganda willen zijn, maar de aandacht die twee muzungu's (blanken) baby's hier krijgen is wel erg veel. Niet van de kinderen hier, die zijn wel gewend met al die muzungu's die hier het hele jaar door verblijven en rondlopen en geven ze op een gezonde manier aandacht. Meer aandacht krijgen ze al weer van de vele kinderen die elke dag uit de verre omtrek hier naar school komen. Om noch maar te zwijgen over de aandacht die ze in het stadje hier 5 km vandaan krijgen. Overal worden ze herkend en veel mensen weten hun namen en in de supermarkt waar wij altijd heen gaan wil ook elk personeelslid (en om de zoveel meter zit er iemand in verband met diefstal) even aan ze zitten of ze optillen. Sarah en Amos reactie? Soort van arrogant gedrag, wegkijken en zeker geen high fife's teruggeven. Een soort van negeren van iedereen dus. Gelukkig begint hun Engels, wat ze redelijk vergeten waren, weer terug te komen. Dat scheelt al de helft. Amos proberen we zindelijk te maken, iets wat totaal nog niet lukt. De helft van de tijd plast hij op zijn potje. De andere helft laat hij het gewoon lekker lopen en dat intereseert hem niets. Ook niet als dat inhoud dat hij weer een uurtje of wat met een natte broek rondloopt. Erg irritant en we hopen dat het snel beter zal gaan.
Zelf zijn we na eerst een beetje aftasten nu weer volop bezig. Patricia zorgt twee nachten per week voor een baby, Patrick. Ze is ook al met hem ter controle naar het ziekenhuis geweest. Heeft haar werk in de clinic en is ook erg druk op het moment met het sponsorprogramma. Verder is zo ook al een keer meegeweest op outreach. Gingen ze in een dorpje gratis testen op Hiv. Ook gaven ze er voorlichting over en deelde ze ontwormingstabletten uit. Ook heeft ze geholpen bij een tienerprogramma hier op zondagmorgen. Kinderen van hier en de studenten die hier inter verblijven en alleen in de vakantie's naar huis gaan. Ze zijn bezig de namen van God te behandelen. Lam Eeuwig enz, enz. Er wordt wat verteld en hierna gaan ze in groepjes verder en is Patries een van de gespreksleidsters.
Zelf ben ik bezig met van alles en nog wat. S'maandags hebben ze hier altijd een weekopening waar iedereen van de volwassenen voor uitgenodigd wordt. Twee weken terug mocht ik dat leiden en wat vertellen erover (had Abraham's offer gekozen) Naar mijn protesten dat mijn Engels nog lang niet was wat het zou moeten zijn werd niet geluisterd. Verder heb ik omdat Patricia erom vroeg een lengtebak voor het consultatiebureau hier gemaakt. Ik laat dan ook studenten die hier in het praktijklokaal rondlopen meehelpen. Ook vind ik het leuk om met ze mee te kijken en mee te denken als ze aan hun opdrachten werken. Vorige week zijn er twee containers vrijgegeven die in Duitsland en Nederland geladen waren en hier al maanden vastgehouden werden. Deze week kwamen ze meerdere vrachten met bijbels ophalen die hier in een container zaten en nu door heel het land gedistribueerd werden. Heb ik ook de hele dag staan stapelen. Best zware dozen en dan valt een uurtje of 7 met dozen in de weer zijn toch tegen als je al een daagje ouder wordt;-). Maar de dag erna moesten ook de jonkie's toegeven dat ze moe waren. Verder kwam er donderdag een container met voedsel binnen. Genoeg te doen dus. Ook was er in Kampala een vrachtauto die voor hier bestemd was vrijgegeven en die ben ik samen met Papa Piet op wezen halen. Een Mercedes Actros. Kwam dus mooi uit dat ik bij Jsb een jaartje of 15 met die auto's gereden heb in het verleden. Lekker vertouwd dus. Hij staat nu hier en zal hier verder ingezet worden. Afgelopen Zaterdagmiddag hebben we om een uur of 5 (toen het in theorie niet meer zo warm had moeten zijn) als blanken, aangevuld met wat studenten van hier, gevoetbald tegen een team uit een dorpje hier een kilometer vandaan. Weer voor het eerst na een maand of zeven en wat werd ik aan alle kanten voorbij gelopen. Mijn armen en benen maar wat meer gaan gebruiken en toen ging het beter. Halverwegen werd ik weggeroepen omdat ik met de ambulance een baby'tje die net die middag ergens op een vuilnisbelt gevonden was, naar Mukono moest rijden ter controle. Meer over dit baby'tje hopen we in onze volgende nieuwsbrief zetten. Hij is Jason genoemd. Afgelopen Zaterdag hadden ze hier van de scholen open dag. Kon de familie een kijkje komen nemen. In ieder lokaal was wat te zien en er was ook een heus restaurant waar we s'middags lekker gegeten hebben. Ook waren er tegelijkertijd zo'n tachtig tot negentig kinderen van de politie uitgenodigd, die een daagje langskwamen en waar oa spelletjes mee gedaan werden en er werdt gezongen en muziek gemaakt.Aan het eind van de dag kregen ze een kado'tje en een bijbel mee naar huis. Lang niet iedereen bezit hier zijn eigen bijbel.Zo zijn onze dagen al weer helemaal gevuld en lijkt Nederland opeens weer ver weg. Wil je ons een kaartje of gewoon een mailtje sturen, schroom niet want dat wordt erg op prijs gesteld. De groeten van ons 4-en.
-
29 November 2014 - 22:29
Mother De Gruijter:
Fijn om weer zoveel van jullie te lezen! We vroegen ons al af hoe het met die Mercedes Actros zat!
Ook heel fijn dat je zo mag doorgeven uit het leven van Abraham, hij mocht veel dicht met de Heere leven! Wat een regen op die foto`s zeg, zo hebben wij het toch niet vaak, maar is het weer droog geworden, ook de wegen worden er niet beter van. Ik lees dat jullie je draai weer hebben gevonden, en Saartje weer naar school gaat. misschien is het een idee om Amos te belonen met een sticker of snoepje als hij op tijd op het potje plast! Verder hier weinig nieuws, vandaag vier Yvon dr verjaardag. Pieter heeft longontsteking en voelde zich erg beroerd.
De groetjes vanuit de Albrechtstraat en Sarah en Amos een kusje!
je (o)ma en(o)pa
-
30 November 2014 - 12:24
Janneke:
Heerlijk al die verhalen ook al is het voor jullie het gewone leven, hier genieten we er van,(zeg ik ook zo vaak tegen Uncle Christian ) wat voor jullie zo gewoon lijkt is hier zo bijzonder.
Fijn dat iedereen een beetje zijn plekje weer aan het vinden is,
Gods zegen en veel liefs Mama uncle Christian -
01 December 2014 - 11:06
Corina De Jong:
Fijn dat jullie het alweer gewend zijn daar, en fijn dat Sara weer naar school wil. Ze ging toch zo graag??
Zo te lezen zijn jullie dagen goed gevuld, leuk om jullie verhaal weer te lezen. Jullie schrijven het alsof we erbij zijn, echt leuk!!Mooi dat er bijbels uitgedeeld worden aan de kinderen!!
We wensen jullie Gods Zegen en Kracht toe, en bidden voor jullie !! -
01 December 2014 - 11:36
Agnes Van Der Leer:
Wat goed dat jullie het toch weer opgepakt hebben om een verslag voor ons te maken. Daar ben je best een poosje zoet mee, denk ik. Sar ah kiest toch eieren voor haar geld dus, door weer naar school te gaan...
En hoe vermaakt Amos zich overdag? Enne, slaapt baby Patrick dan bij jullie die 2 nachtjes?
Wat houdt dat in, kinderen van de politie? Wel mooi dat je ze zo een fijne dag kunt bezorgen én zelfs een bijbel mee kunt geven. Allemaal al het nodige toegewenst voor jullie werk en omstandigheden.
Boven alles Gods zegen en hartelijke groeten van ons! -
01 December 2014 - 13:40
Ma Oosterwijk:
Heerlijk om jullie blog weer te lezen en foto's te kijken!!!!!!
Brrrrrrrrrrr je zou die slang maar tegen komen. Gelukkig goed afgelopen.
Aldert en Patricia we wensen jullie Gods zegen toe bij het werk wat jullie daar mogen doen
en een dikke knuffel voor sarah en amos.
Tot mails/skypes!
Veel liefs van (O)pa en (O)ma
-
01 December 2014 - 18:41
Corrie De Jong:
Leuk om weer van jullie te lezen! Fijn dat jullie je draai weer gevonden hebben en je alweer ingeburgerd voelen. Zegen & vreugde gewenst in alles!
Hartelijke groet -
04 December 2014 - 20:21
Adriana :
Hoi lieve familie, wat erg leuk om weer wat van jullie te lezen/zien. Zat er eigenlijk een beetje op te wachten:) Voor jullie gaat de tijd natuurlijk snel voorbij daar en zo'n verslag maken kost ook echt even tijd maar het wordt zeer gewaardeerd. En de foto's erbij maken het helemaal compleet om echt een beeld te krijgen van waar jullie zijn en wat jullie doen.
En nu de komende tijd druk met het holiday programma??
En leuk dat jullie beiden een rol kunnen hebben in het doorvertellen van het Evangelie.
Veel zegen toe gebeden op jullie plek daar.
Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht, dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht.
Jullie daar en wij hier.
Veel liefs en hartelijke groetjes van Adriana
-
05 December 2014 - 21:28
Astrid:
Superleuk om weer een verslag te lezen van jullie avontuur daar in het verre Afrika!
Veel plezier en succes verder!
Liefs,Astrid Schönberger -
10 December 2014 - 17:53
Chris De Gruijter:
Leuk! Ik ben benieuwd wat er verder allemaal gaat gebeuren. Ik heb nu ook een blog trouwens. Het gaat over mijn plusklas op school. cdegruijter.wordpress.com -
14 December 2014 - 08:00
Martine Broekema:
Hoi lieve Patricia, Aldert, Sarah en Amos,
Wat gaat de tijd snel. Alweer een maand daar. Wat goed te horen dat jullie het weer druk hebben en hard aan het werk zijn. Die lieve Sarah... Jullie hadden dat wel verwacht, he?! Komt wel goed met wat tijd!
Heel veel succes daar! We denken aan jullie!
Martine -
20 December 2014 - 18:47
Piet En Lida Den Hartog:
Lieve allemaal zo leuk om jullie te volgen en om te lezen hoe het jullie vergaat nu hopen dat de kids weer gaan wennen aan de vele aandacht die ze krijgen ook geen wonder met die mooie blonde koppies het is hier wel stil zonder jullie in de straat en zeker piet mist zijn praatje en de kinderen maar wij weten dat jullie daar mooie dingen doen en dat jullie je hart volgen vanuit de gebroeders potstraat willen wij jullie hele gezegende kerstdagen toewensen en een gelukkig en gezond 2015 en dat jullie vele goede dingen mogen doen wij blijven jullie volgen doe ook de kinderen de groetjes van ons lieve groeten van piet en lida den hartog -
05 Januari 2015 - 14:25
Fam. Van Maren:
Hoi,
We ware in de drukte van afgelopen maand vergeten te kijken of jullie een bericht hadden geplaatst. Maar na alle drukte (en zieken) dacht ik er nu ineens aan.
Want het is altijd leuk om de verhalen te lezen en ze aan de kinderen voor te lezen en foto's te laten zien.
We wensen jullie een goed en een voorspoedig nieuwjaar toe daar in het verre land :-)!
Gods zegen en hulp toegewenst bij al jullie werkzaamheden.
Groeten Arie, Willeke en de kinderen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
