Nieuwe blog

Beste mensen,

Hier weer een blog van ons. Er waren wat mensen die ons al een voorzichtige hint in die richting gegeven hadden. Maar met werk van 8 uur ‘s morgens tot 6/7 uur ‘s avonds, waarna er nog gegeten moet worden, is het wel fijn om ‘s avonds even bij te komen en een blog kost je toch al snel twee avondjes. Ook al begrijpen we dat degene die ons volgen en/of sponsoren wel graag op de hoogte gehouden worden. Als laatste ter verdediging ;-) denk ik altijd dat ik niets te schrijven heb maar als ik eenmaal zit gaat het toch vanzelf.

Begin ik maar met mijn werkzaamheden. Twee weken geleden zijn hier de scholen begonnen. Ook het voortgezet onderwijs. Nu waren ze er hier op Noah’s ark achtergekomen dat het relatief vrij goedkoop was om twee enorme banners te laten drukken. Die zijn vervolgens op de zijkanten van de truck bevestigd. Hiermee zijn we enkele weken lang naar druk bezochte plekken als markten of taxi (toyotabusjes) opstapplaatsen gereden. Hier werden studenten in groepjes op pad gestuurd. Niet in de eerste plaats om zoveel mogelijk nieuwe studenten te werven maar meer om ze verbaal te leren communiceren met mensen. Als opdracht kregen ze mee om geen prijs te noemen maar ouders of studenten zo nieuwsgierig te maken dat ze de school kwamen bezichtigen. Ook wilden men promoten dat we een theoretische en praktijk opleiding op een school combineerden. Iets wat hier zeker niet gebruikelijk is. Daar was ik veel mee bezig. In de vakantie gingen ze hele dagen maar ging ik zelf terug om ze daarna ‘s avonds weer op te pikken. Nu de scholen weer begonnen zijn en de studenten overdag les hebben gaan we rond een uur of 4 in de middag tot een uur of 7. Dan blijf ik erbij. Verder rij ik regelmatig naar de markt, haal wat op of doe zelfs een verhuizing. Op Noahs ark zelf had ik het druk met het bijvullen van de voorraden op de scholen (denk aan schriften, pennen enz.enz.) Ook moeten veel kinderen weer nieuwe crocs en ‘nieuwe’ kleren.Ook probeer ik een overzicht te krijgen van wat waar staat in de containers en ook wat er zoal is. Zo zijn mijn dagen gevuld en ben ik lekker druk bezig. Maandag zijn we met een hele groep naar een plekje zo’n drie kwartier achter Jinja gegaan. Qua afstand ongeveer 100 kilometer maar we deden er toch bijna drie uur over. De laatste weken hadden de studenten met behulp van de praktijkleraren enkele schommels, rekstokken en evenwichtsbalken in elkaar gezet. Deze zijn we daar gaan opzetten. Bij een school. Het was al met al een dag werk omdat alles uit elkaar geschroefd vervoerd moest worden en daar weer in elkaar gezet. Ook moesten er kuilen gegraven worden om de palen in het beton te storten zodat het lekker stevig stond. Alles hadden we zelf meegenomen. Gereedschap, kruiwagen, cement, zand, grind, ja zelfs een generator voor eventuele stroomuitval. Ondertussen ben ik op en neer naar Jinja gereden om nog wat palen op te halen voor Noah’s Ark zelf. Deze zijn in een speciaal bad geweest om ze beter te beschermen tegen de weersomstandigheden. Anders zijn je palen hier echt binnen twee jaar totaal opgevreten en weggerot. Al met al een drukke dag van ‘s morgens 6 tot 9 uur in de avond. Maar het was wel gezellig en zo kom je nog eens ergens.

Verder hebben we sinds een paar weken onze eigen zondagschool groep. Iets oudere kinderen (ongeveer groep 8) waar geen verhaal meer wordt verteld maar waar nagedacht en gediscusseerd wordt over een onderwerp. De laatste weken ging het elke week over een vrucht van de Geest. Liefde, blijdschap, vrede enz.. Patricia doet een groep met meisjes en ik met jongens. Het is erg leuk om te doen. Patricia gaat de komende maanden met een groepje een bijbelstudie doen, gericht op discipelschap. Dit is elke week met een groepje van 4-5 meiden (studenten van de boarding school) bij ons thuis. Afgelopen week was de startavond; kennismaking en introductie van het materiaal.

Zaterdag 17 Januari was het hier groot feest! Amos was jarig en werd 3 jaar. ‘s Morgens hebben we op bed voor hem gezongen en zijn kadootjes gegeven. De avond ervoor had Patries veel, heeeeeel veel cakejes gebakken en ‘s morgens heeft Amos op de Playground bij het kinderhuis deze getrakteerd. ‘s Middags hadden we al de muzungus uitgenodigd en hebben we nog een keer cake gegeten met koffie of wat anders. Als afsluiting zijn we nog in het kinderhuis gaan eten en werd er door ongeveer 100 kinderen ‘Happy Birthday Amos’gezongen. Ook hier kreeg hij weer kadootjes. Al met al een leuke verjaardag! Een paar dagen later kreeg hij nog een paar verjaardagskaarten via de post, erg leuk!

Ook zijn hier op 2 februari de scholen weer begonnen. Waar je eerst de hele dag kinderen tegenkwam is het nu weer erg rustig over het terrein heen. Ook voor Sarah en Amos brak dus de school weer aan. Sarah ging naar ‘middel-class’ (groep 1) en ook Amos ging voor het eerst naar school naar de ‘baby-class’ (peutergroep). We waren erg benieuwd hoe het zou gaan, temeer omdat het voor de vakantie met Sarah nog helemaal niet lekker ging. Maar ze had altijd geroepen dat als Amos mee zou gaan het beter zou gaan en zowaar, het gaat super! Niet meer halve dagen zoals vorig jaar, maar ze zijn om acht uur op school tot ‘s middags 4 uur. Ze lunchen op school; rijst of posho & beans. Tja vooral Sarah vind dit niet zo lekker, dus gaat er een boterham mee. Na het middageten gaan ze van twee tot drie ook een uurtje slapen en dat brengt met zich mee dat ze ‘s avonds lekker actief zijn tot een uur of tien. Waar wij dan weer iets minder blij van worden. Wat voor Sarah dikke pech was, was dat ze op haar eerste dag van het klimrek afviel. Boven op haar gezicht. Wat resulteerde in een hele dikke neus en uitlopers naar haar ogen die alle kleuren kreeg; blauw, paars, rood en geel. Waar iedereen verbaasd over was want dat zag je nooit op hun huid. Groot verdriet natuurlijk, maar na de middag ging ze toch weer stoer terug naar school. Verder hebben ze nu de schakeling naar het Engels definitief weer gemaakt. We proberen thuis Nederlands te praten maar ze blijven stug in het Engels antwoord geven omdat ze volgens eigen zeggen geen zin meer hebben om Nederlands te praten. Is iets wat we aandacht moeten blijven geven. Wel is het voor hun veel fijner om alles wat tegen je gezegd wordt weer te begrijpen. Ze zitten nu trouwens al een paar dagen achter elkaar ‘s middags op de boerderij. Pas geboren kalfjes en biggetjes kijken en Sarah helpt zelfs met het melken van de koeien. Komen toch uit de alblasserwaard he ;-).

Al sinds we hier zijn hadden we Sarah en Amos beloofd om een keer te gaan zwemmen. Het kwam er steeds niet van, elke Zaterdag was er dan toch weer iets waardoor we niet gingen. Vorige week zouden we dan eindelijk gaan. Uiteindelijk is Patries samen met Sarah en Amos gegaan en ik kwam eind van de middag nog even. Vooral Sarah en Amos vonden het heerlijk om te zwemmen. Bijkomend voordeel was dat hun voeten die normaal haast niet schoon te krijgen zijn, nu eens heerlijk schoongeweekt waren. Al met al een welkome afwisseling na alle warmte en vooral al het stof. Eens in de zoveel weken valt er een bui maar dat is veel te weinig om alle stof weg te spoelen. Al snel zit de hele lucht er weer vol mee en het slaat ook een beetje op je keel.

In onze vorige blog schreven we over een premature baby (geboren met 28 weken en een gewicht van 1,1 kg) die met kerst in de kliniek werd gebracht. God zij dank mag het erg goed gaan! Na een aantal spannende weken zijn we nu op een punt dat we hoopvol zijn voor de toekomst. Het meisje heeft de naam ‘Gift’, haar ouders zijn ontzettend blij met haar en zien haar als een gift van God. Haar moeder zorgt goed voor haar, wat erg intensief was met elke 2 uur borstvoeding en de rest kolven en via de sonde geven omdat Gift nog niet sterk genoeg was om zelf voldoende te drinken. Daarbij zo veel mogelijk de kangaroo-methode toepassen. Afgelopen Zaterdag was een mijlpaal; de sonde ging eruit! Gift weegt nu 2,1 kg en is een mooi en alert meisje.

In Nederland is de prematuren-zorg een goed georganiseerde intensieve en specialistische zorg waarbij we als mensen ook beperkt zijn. Maar de levenskansen zijn er. In Oeganda is sowieso het sterftecijfer voor moeder en kind hoog. Het zorgsysteem maakt dat nog steeds geldt dat je alleen de beste zorg kan krijgen als je betaald. Zo heb je in Kampala (hoofdstad) het regeringsziekenhuis, wat in principe gratis zorg geeft, helaas schijn bedriegt. Het kan bijvoorbeeld betekenen als je baby een sonde nodig heeft, je deze zelf moet kopen anders… ja, sorry voor je baby. Daarnaast wordt dit ziekenhuis overspoeld door patienten. Probeer je de prematuren unit voor te stellen. Een ruimte vol met wiegjes, ongeveer 50 bij elkaar. Ook zijn er een aantal couveuses, maar daar liggen gerust 4 baby’s tegelijk is. Er is een kinderarts, maar hoe kan je kwaliteitszorg leveren als ze met zovelen zijn. Regelmatig wordt er een baby dood gevonden. Wat ik hiermee wil zeggen dat het allemaal niet zo simpel ligt. De laatste paar weken heeft de kliniek regelmatig met premature baby’s te maken gehad. Met de mogelijkheden die we hebben (couveuses/zuurstof) proberen we deze zorg te geven. De meesten worden doorgestuurd (letterlijk na de bevalling op de boda-boda gezet) door een andere kliniek. Een rit naar Kampala is te ver en met een ambulance kan alleen als je daarvoor de brandstof betaald en dit is voor velen niet haalbaar. Zo komen ze bij ons binnen, en wat doe je dan als team? Je gaat aan de slag en met al je beste kunnen verleen je de zorg. Helaas geeft dit soms verdrietige situaties. Zoals afgelopen week er een baby van 750 gr - 24 weken binnen kwam. Ondertemperatuur; was alleen in doeken gewikkeld, maar ademde wel zelf. Wat doe je dan? Je probeert te stabiliseren. Na een aantal uren is dit kleine leventje overleden. Ik weet het, zo’n kleintje heeft zo weinig levenskans, maar als een kind ademt, dan ga je ervoor! Op diezelfde overleed ook een ander prematuur kindje waar we 4 dagen voor gezorgd hadden (800 gram). Momenteel ligt er nog een ander meisje, geboren met 32 weken met 1,6 kg. Zij is nu twee weken en het gaat gelukkig heel goed. Ze was ook in een goede conditie en had geen problemen met de ademhaling. Het is fijn en bijzonder om ook deze mooie verhalen te zien. Als je in de zorg werkt, weet je dat dood en leven, blijdschap en verdriet dicht naast elkaar kunnen liggen. Het maakt voor mij het leven intenser en ik ben dankbaar dat ik in beide situaties onderdeel mag zijn.

In het ondervoedingscentrum hebben we momenteel geen patienten. Daardoor heb ik tijd om me te focussen op het meer professionaliseren en organiseren van het ondervoedingscentrum. Zo ben ik een dag wezen kijken in het ondervoedingscentrum van het regeringsziekenhuis in Kampala. De week erop ben ik nogmaals geweest en een gesprek gehad met de dietiste. Nu zijn we als team aan het kijken wat de kosten zijn om een ondervoed kind te helpen. Als dit duidelijk is ga ik me richten op het werven van financiele support. Voor zover dit even in het kort.

Volgens mij hebben we wel weer een indruk kunnen geven waarmee ons leven gevuld is en dat we ons hier op onze plek weten. Over een paar weken zal er een volgende nieuwsbrief komen. Wil je die ook ontvangen? Kijk dan even in onze vorige blog en stuur een mail naar onze thuisfrontcommissie.

Vanuit Oeganda een warme groet en Gods zegen van ons allemaal.