Jaarwisseling

Beste allemaal,

Hier weer een blog van ons. Even laten weten wat we zoal gedaan hebben de laatste weken. Zo’n drie weken terug hebben we een Kerst Cantata gehouden. Dit was door middel van dans, de bekende kerstliederen en een meditatie het kerstevangelie doorgeven. Al even van tevoren waren we hier heel druk mee. Wij niet zozeer om mee te doen in de voorstelling zelf (want dat was voor onze komst allemaal al min of meer verdeeld) maar we hielpen vooral met de dingen eromheen die hier allemaal bij kwamen kijken. Zo gaven we bijvoorbeeld een schoenendoos met snoep en speelgoed weg aan de kinderen en hier moesten we ook nog een boekje met een evangelisatieboodschap in doen. Dat vergde wat tijd. Vaak waren we tot over half elf in de avond bezig. Ook zijn we twee dagen met de band de dorpjes ingeweest en hebben we flyers uitgedeeld om de mensen er op te attenderen. Voornamelijk in het Ugandees omdat in de village een deel van de mensen geen Engels spreekt. Het was verder afwachten hoe de opkomst zou zijn. Op de eerste dag werd al snel duidelijk dat dat enorm was. Waar de Cantata om 5 uur in de middag zou beginnen stonden de eerst mensen ‘s morgens al voor de ingang. Rond het middaguur waren er al zo’n tweehonderd mensen en toen we begonnen stonden er zo’n 1500 mensen. Omdat we uit veiligheidsoverwegingen niet iedereen binnen konden laten omdat dat simpelweg niet op een veilige manier in de kerk paste moesten we honderden mensen teleurstellen. Daar waren ook mensen bij die meer als een uur gelopen hadden. Best sneu, maar veiligheid voor alles. We hadden alle wegen op het terrein afgezet zodat de mensen via de hoofdweg gecontroleerd naar de kerk liepen. Ook was naast de eigen bewaking, 4 man politie aanwezig. Onderweg presenteerden de secondary (voortgezet onderwijs) school zich en ook de kliniek. Ook was personeel van de kliniek en dus ook Patries in de kerk aanwezig. Noahs Ark ligt op een heuvel en het is best een klim om boven te komen en de gemiddelde Ugandees doet dat op een zeer laag tempo. Deze dagen kwamen ze boven bij ons huis letterlijk rennend voorbij om maar op tijd in de kerk te kunnen zijn en een plaatsje te bemachtigen. Buiten het feit dat de schoenendoos met speelgoed echt een bijzondere gift is voor deze mensen die weinig tot niets hebben, vertelde een van de medewerkers hier me, dat waar bij ons genoeg te doen is rond kerst met concerten enz., hier in principe in de verre omtrek helemaal niets gebeurd. Ja in Kampala de hoofdstad, maar dat is voor deze mensen vaak financieel veel te ver reizen. Al met al was de animo dus zo groot dat we op Zaterdag een keer extra hebben gedaan. Lange intensieve dagen maar het was het helemaal waard. Om de mensen dit aan te bieden en tevens het kerstverhaal door te kunnen geven en ook voor de onderlinge band tussen alles en iedereen van Noah’s Ark. Want iedereen hielp deze dagen eensgezinds mee. Dankbaar zijn we dat alles goed mocht gaan toen het zo druk was bij de gate, dat ondanks ca 4500 bezoekers in drie dagen er geen eerste hulp aangeboden heeft hoefden te worden en ook dat er geen kinderen achtergelaten (vondeling) zijn.

Verder bleef ik druk met de schoenendozen en van alles en nog wat. Voor mij leuk waren ook de ritjes met de ambulance. De ene keer om een scan te maken van een been, de andere keer om een mishandeld (snij,bijt en brandwonden) meisje op te halen. Ook was op een gegeven moment de band/fanfare uitgenodigd om op de verjaardag van de koning te mogen spelen in een van zijn paleizen in Kampala. Ben ik in de stoet daar naartoe meegereden met de vrachtauto om hier en daar wat dozen rijst af te leveren. Dat zijn toch de dingen die voor mij iets extra’s geven, hier een beetje rondrijden.

Toen kwam natuurlijk in al de drukte ook de kerst zelf nog. Op kerstavond hebben we lekker zitten genieten van elkaar want de weken daarvoor zagen we elkaar minder, maar ook van kaasstengels. Dat kwam zo, de moeder van een van de zendelingen hier, had met familie, bekende en kerk enz.enz. broodjes voor ons gekocht bij een Nederlandse bakker die hier in Kampala zit. Kregen we een zak met daarin voor ieder een kaasstengel, stroopwafels, pindakoeken en een overheerlijk spijsbrood. Ook waren er broodjes voor de hamburgers op eerste kerstdag en krentenbollen voor tweede kerstdag. Nogmaals hartelijk bedankt Mama Uncle Christian. Het was heerlijk!!! Ook hadden we nog een tas boordevol etenswaren en leuke dingetjes gehad van Wilma, iemand die zich in NL erg voor NA inzet en hier nu drie maanden met haar man is. Zo was er dus heel erg aan ons gezinnetje gedacht, echt heel lief. Op eerste kerstdag zelf hebben we eerst lekker uitgeslapen en toen zijn we naar de kerk gegaan waar kinderen liedjes zongen die ze hadden geleerd en er een verhaal was. Daarna ging iedereen in het kinderhuis een pakje drinken met cake en de volwassenen bij Piet en Pita op de koffie. Patries en Piet waren er toen al niet meer bij want die waren weggeroepen naar de kliniek. Er was in een ziekenhuis in de buurt een moeder bevallen van haar 28 weken oude baby’tje. Dit mocht nog net maar daarna presteerden ze het om dit veel te vroeg geboren ienimienie mensje samen met zijn moeder een half uurtje na de bevalling op een bodaboda (brommer) te zetten en naar Noahs Ark te sturen met de mededeling dat die altijd open waren, zelfs met kerst. Ongelofelijk dat dit kindje dit overleefd heeft en ook ongelofelijk voor ons dat je zo kan weglopen van je verantwoordelijkheid omdat het nu eenmaal kerst is. Met deze baby is Patries de dagen erna wel weer veel bezig geweest (ligt in de couveuse).Gelukkig mag het tot nu toe goed gaan, we zijn nu twee weken verder. Het blijft spannend. Zeker nadat afgelopen week een ander prematuur kindje (op dezelfde manier binnen gekomen) na een aantal uren is overleden. Ook voor de ouders van Gift (zo heet het kerstkindje). Confronterend en reden te meer om zich zorgen te maken over de kwetsbaarheid van zo’n jong leven. Weer terug naar eerste kerstdag. Na s middags lekker op het veld bij de scholen te hebben gespeeld, kregen de kinderen aan het eind van de middag hun kadootjes en aten we een broodje hamburger, chapattie, worstje en wat salade. Dit alles met een overheerlijk flesje soda. Verder was het vooral heel gezellig om met de hele Noahs ark familie samen te zijn. Tweede kerstdag morgens mochten de kinderen op vrijwillige basis iets ten gehoren brengen en dat was weer genieten. De bedoeling was om dit buiten te doen maar de kerst was een beetje bewolkt met nu en dan een buitje. De donkere dagen rond kerst zeg maar. Dus deden ze het in de kerk. Na de lunch hadden we een parkoers over het terrein uitgezet waarbij ze langs verschillende spelletjes kwamen. Al met al ook een gezellige dag.

In onze nieuwsbrief hebben we al het een en ander verteld over het ondervoedingscentrum. Momenteel is het daar niet druk maar de afgelopen periode zijn er toch 5 kinderen opgenomen geweest. Alle verhalen zijn anders, uniek, complex, confronterend. Zo hoop je dat je deze kinderen een stukje op de goede weg geholpen heb, maar de uiteindelijke leefsituatie kan je niet altijd veranderen. Zo was er een baby Joshua van 2 maanden en een gewicht van 2.2 kg (zijn geboortegewicht was 2.7 kg). Zijn moeder is 15 jaar. Haar eigen moeder was jong overleden, toen zij 2 jaar was. Een voorbeeld heeft ze niet, ze woont wat achteraf en heeft een klein sociaal netwerk. De borstvoeding lukte niet, dus probeerde ze hem wat koemelk te geven. Via een organisatie die haar schoolgaan sponsort kwam zij hier terecht. De eerste dagen zijn we intensief bezig geweest om de borstvoeding op gang te krijgen, wat mbv een tepelhoedje lukte. Vooral bezig geweest met begeleiding, tips en adviezen. Waarna huiswaarts. Een week terug zag ik hen terug en het mag zo goed gaan! Een heerlijke gezonde baby, nu 3.8 kg! Daar ben ik dankbaar voor! Het is teveel om elk verhaal te delen. Maar ik zal het laatste jongetje niet snel vergeten. Hij kwam de dag voor kerst (via de politie), 2 jaar oud. Verwaarloosd. Huidinfecties. Zwak. Hij weegt maar 5.4 kg. De reden had met hekserij te maken. Begrijpen doe ik het niet. Een lief jongetje. Waar de eerste dagen spannend waren! Gelukkig mocht hij opknappen, hij groeit en kan nu peutereten aan. Hij vind het heerlijk om aandacht te krijgen en geeft heel makkelijk zijn lach weg. Helaas is hij zwak en zijn ontwikkeling loopt achter. Hij maakt baby-geluiden. Verder proberen we hem te stimuleren met bewegen en oefeningen. Maar hij kan nog niet eens goed zijn hoofd optillen als hij op zijn buik ligt. Ik hoop dat het kinderhuis waar de politie hem geplaatst heeft hier verder mee aan de slag kan. Zijn gewicht is voldoende om hem met ontslag te laten gaan.

Patricia had naast haar werk in de kliniek zo’n twee nachtjes vd week bezoek van Patrick waar het na grote zorgen
(o.a. hersenvliesontsteking etc waarvoor langdurige IC opname) nu wonderbaarlijk goed mee mag gaan. Ondertussen slaapt hij s nachts in het kinderhuis. Zijn sonde is eruit en hij drinkt zelf zijn flessen! Ook maakt hij kleine stapjes in zijn ontwikkeling. Al blijft dit altijd een zorgenkindje en is het de vraag hoe hij verder zal ontwikkelen, wat de restschade is en hoe zijn toekomst eruit zal zien. Dat weet niemand. Laten we hem in Gods handen leggen.

Verder was ze erg druk met het maken van foto’s van de kinderen voor het sponsorprogramma. Degene die onze nieuwsbrief ontvangen hebben hadden ook al iets gelezen over baby Joel. Een baby van ca twee maanden die was achtergelaten met een verwijzingsbrief, inentingspapieren en een briefje van zijn moeder waaruit blijkt dat deze moeder het niet meer weet en vraagt of God haar deze daad wil vergeven. Joel heeft een open ruggetje die echter wonderbaarlijk gesloten is zonder infectie en een waterhoofd welke groeit. Een paar dagen nadat hij hier gekomen is vertrekken ze met hem naar een regeringsziekenhuis. Hier is een dokter bereid hem te opereren alleen moet je, en dat is gebruikelijk, dan zelf voor de drain zorgen. Daar is echter niet aan te komen. Via oud collega’s informeerd Patries bij haar vorige werkgever, het Erasmus MC in Rotterdam en een van haar collega’s weet via een neurochirurg een drain te regelen. Deze werd na kerst door iemand meegenomen vanuit Nederland. Ondertussen weet de arts uit het regeringsziekenhuis echter geen operatieteam meer bij elkaar te krijgen. Door de neurochirurgen uit het Erasmus waren we ook op een ziekenhuis in Mbale gewezen. Gespecialiseerd in neurochirurgie. Baby Joel die om de nacht bij Pita en Patricia doorbrengt heeft het door zijn groeiende hoofd ondertussen heel zwaar. Zienderogen gaat hij achteruit. Hij kan moeilijk ademhalen en kreunt/hijgt werkelijk dag en nacht van de pijn. Door de pijnstillers heen. Hoewel er aanvankelijk gedacht wordt dat het ziekenhuis in Mbale tussen kerst en nieuwjaar wel dicht zal zijn, waagt Patricia er Maandagmorgen toch een telefoontje aan en blijken ze wonder boven wonder alleen op nieuwjaarsdag dicht te zijn. Baby Joel is er dan echter al zo slecht aan toe dat er getwijfeld wordt of hij de reis van zo’n 4 uur überhaupt wel overleven zal. Na wikken en wegen en vooral het idee dat er dan alles aan geprobeerd is wordt er besloten om toch Dinsdagmorgen in alle vroegte af te reizen. Als Paties om half 6 opstaat wordt ze al snel door Pita gebeld met de mededeling dat baby Joel enkele uren daarvoor is overleden. Eerst begreep ik het niet helemaal. Heb je eindelijk iets gevonden waar ze hem ook nog zo snel willen helpen, is het niet meer nodig. Nadat Patries uitlegde wat zelf na een operatie, Joels leven zou zijn geweest begreep ik beter dat ondanks al ons geregel (wat in principe goed was,) God andere plannen voor Joel had. Wij geloven dat hij nu voor eeuwig bij God is. Toen men van hier zaken ging regelen bij de politie bleek dat Joel’s moeder ondertussen vast zat en men kwam erachter wie zijn oma was. De familie heeft uiteindelijk het lichaam begraven. Wij zijn avonds tegen etenstijd met iedereen die gemist kon worden, op de tijd dat Joel begraven werdt, samengekomen in de tuin bij Piet en Pita. Er werdt gezongen, de dominee sprak een woord. Ook al kon niet iedereen van de kinderen Joel, het was zeker voor de mensen die voor hem gezorgd hadden goed om niet zo verder te gaan maar even er bij stil te staan en waardig afscheid te nemen.

Zo zijn onze dagen gevuld en is het jaar weer omgevlogen. Een jaar waarin we 6 maanden hier en 6 maanden daar geweest zijn. Het was goed om in alle rust de dingen in NL te regelen en af te sluiten en om voor de komende tijd afscheid te nemen van mensen. Het was goed om hier weer terug te komen. Sarah en Amos hebben de laatste weken de schakeling van het Nederlands naar het Engels gelukkig weer gemaakt. Gisteren was het oudejaarsdag. Zolang Pita hier Noahs ark al runt bakt ze dan traditoneel echte oliebollen, appelflappen enz.enz. Vorig jaar had ik al geholpen en dit vond ik zo leuk dat ik gevraagd heb of ik weer mocht helpen. Met behulp van een paar vrijwilligers hebben we er een (leuke) dag werk aan gehad. Smorgens eerst het beslag gemaakt en van rond de middag tot kwart over 7 in de avond bezig geweest. Daarna met alles en iedereen lekker in de Home ze opgegeten. Later op de avond met de meeste volwassenen bij Piet en Pita wat gedronken en elkaar rond middernacht het goede voor 2015 toegewenst. Dit wensen we een ieder toe. Wat zal dit jaar ons brengen. Diegene die een bijbel hebben (en hem lezen) kunnen niet ontkennen dat Zijn voetstappen in de geschiedenis steeds luider klinken. Zal dit het jaar van Zijn wederkomst zijn? We weten het niet en hoeven het ook niet te weten, simpelweg omdat we altijd bereid moeten zijn om onze Koning te ontmoeten. Veel over Hem weten is niet het belangrijkste, maar dat Hij ons kent, daar gaat het om. Verder willen we iedereen bedanken die ons dit jaar geholpen heeft. Het zij met het organiseren en meehelpen op onze actiemarkt. De leden van de Tfc. Maar misschien wel het belangrijkste, die mensen die ons financieel steunen. Die zorgen dat de kosten die we maken nu al voor een deel gedekt worden, die mensen die indirect zorgen dat wij hier ons steentje kunnen bijdragen, zodat we kunnen realiseren dat Noahs ark daadwerkelijk een rustpunt en oase blijft in de woelige omgeving en het leven van de mensen hier. Nogmaals naast God dank voor uw hulp en steun. Groeten van ons 4-en.

P.S. Wil je onze nieuwsbrief ontvangen? Mail dan naar tfcfamiliedegruyter@gmail.com