Time flies
Door: Aldert en een klein stukje Patricia
Blijf op de hoogte en volg Familie
22 Februari 2014 | Oeganda, Mukono
The time is flying... en voor je het weet zitten er 3 weken tussen deze blogs. Sorry voor al de mensen die vroegen waar onze blog bleef. Vaak gaan we 's avonds op tijd naar bed. Zo rond een uur of half tien. Voor Sarah en Amos op bed liggen is het half acht, dus dan blijft er niet zoveel tijd meer over. 's Morgens gaat de wekker 6 dagen per week om kwart voor 7 en op zondag worden we niet veel later wakker. De laatste tijd ga ik er zelfs op zondag al om 6 uur uit omdat ik dan naar een kerk hier 25 minuten lopen vandaan wil, waar de engelstalige dienst al om 7 uur 's morgens begint.
Maandag, 2,5 week terug had Patricia dan ook malaria te pakken. Ook zij was er snel bij en na een daagje kon ze al weer aan de slag. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Een paar dagen erna kregen we een kaart met daarop een uitnodiging voor de verjaardag van Hannah. Een van de eerste kinderen van Piet en Pita. Zij werd 15 en is daarmee ook het oudste kind volgens mij. Het was in de Family unit waar zij woont. In de Family units wonen iets van acht of negen jongeren samen met een Aunty. Als een familie dus. Het was er erg gezellig en ze kreeg kadootjes met een cake. Eerst werden er kaarsjes uitgeblazen en toen werd de cake aangesneden. Ook hebben we voor haar gezongen natuurlijk. Na iets van drie kwartier was het feest afgelopen ook omdat de tieners elke woensdagavond een tieneravond hebben en ze daar dus heen wilden.
Sarah gaat ondertussen nu drie weken naar school. De baby-class. Vanaf drie jaar is dat hier. Ze vind het helemaal geweldig. Nu scheelde het natuurlijk dat ze al naar het Holiday-program ging. Wat wel een beetje op school lijkt. Ook begrijpt ze ondertussen het Engels goed en begint ze het ook steeds meer te praten. Vaak nog wel gemixt met nederlandse woorden. Wat hele leuke zinnen opleverd. Wel moesten kleine dingen aangestuurd worden in het begin. Bv de kaakjes die ze rond half elf bij de thee krijgen. Voorheen ging Sarah vaak met onze Aunty Viola rond die tijd naar de keuken en kreeg ze er daar twee. Op school opeens maar één, dat begreep ze niet. Ook was ze in het Holiday-program gewend om al haar knutselwerkjes en tekeningen mee naar huis te nemen en op school mocht dat opeens niet meer, omdat ze het daar in een mapje bewaren. Dat kreeg 'teacher Winny' niet uitgelegd, dus ze vroeg ons dit even aan haar uit te leggen omdat Sarah er nogal verontwaardigd om was. Hierna ging het goed. Amos is eigenlijk de grote verliezer in dit hele verhaal. Hij is zijn speelmaatje opeens tot 's middags kwijt. Zeker 's morgens als Sarah met Patries wegloopt, is een moeilijk moment voor hem. Tja zo gaan de dingen. Nu moet hij het dus met Aunty Viola doen. Dat gaat ook best hoor. Als je hem ergens op het terrein tegenkomt kan er nog net een zwaai vanaf maar dat is het dan. Niet dat hij hard naar je toe komt rennen ofzo.
Nu mag ik een stukje komen schrijven... zoals Aldert al zei zijn we lekker bezig hier. De ondervoedingskliniek is goed bezet, wat natuurlijk een keerzijde heeft. Het is een groeiend probleem hier. Wat tegelijk weer nieuwe vragen en dillemma's geeft; hoe kan je je gezin uitbreiden als er voor de anderen al te weinig is? Uit welke situatie komen deze kinderen en waar stuur je ze na het programma naar terug? Ook willen we ze graag maandelijks terugzien om hun gewicht en voedingstoestand te blijven monitoren, maar wat als ze niet terugkomen? Geen geld hebben voor vervoer naar de kliniek, en anders dit geld wel beter te besteden hebben. Moeten we hen gaan bezoeken? Dit kost erg veel. Ik begrijp ook wel dat het probleem niet zomaar opgelost kan worden, en het is fijn dat er programma's opgezet om ondervoeding te herkennen, behandelen etc. Dit centrum staat in zijn beginfase. Het is mooi om te zien dat deze kinderen 'opbloeien'. Zo zijn afgelopen vrijdag de 3 kinderen die in een ander kinderhuis zijn opgenomen ontslagen. En zie je een stijgende lijn in hun groeicurve. Nu krijgen deze kinderen goede zorg en verwacht ik volgende maand nog meer groei! Ongeveer 3 weken geleden is er nog een ander jongetje opgenomen; Fredrick van bijna een jaar. Gelukkig niet ernstig ondervoedt. Toch duurde het even voordat hij groei liet zien, daar hij ziek was; malaria en diarree. Nu gaat het goed. Ook baby Andrew (nu 2 maanden) gaat goed vooruit. Zijn moeder is nog maar 14 en hierbij is de social worker betrokken. Dit over malnutrition-unit. Verder was deze week druk doordat er een buikvirus rondging wat vooral voor de kleinsten (babies en peuters) een hoog risico was voor uitdroging. Dit gaf voor de kliniek een heeeele drukke week. Het lijkt erop dat het zich niet meer verder uitbreidt nu.
Op het terrein wordt momenteel een gebouw gebouwd wat ongeveer 80-90 meiden moet huisvesten.
Meiden die van buiten komen en de hele week hier intern verblijven. Dit gebouw had al klaar moeten zijn. Jan een vrijwilliger die hier voor drie weken is en ik zijn bezig de toiletten en douches te maken en ook wat stellingen voor in een ruimte in de kerk. Waar dan weer muziekinstrumenten enz. opgelegd kunnen worden. Nu gaan een hoop dingen mij boven mijn pet, wat eigenlijk best vreemd is als drie van je broers timmerman zijn en je vader altijd leraar metaal is geweest. Dus is het vooral erg goed opletten wat er gebeurd. Ik moet zeggen dat ik een heleboel van Jan opsteek. Hij is erg handig. Dus aldoende leer ik.
We zitten hier nu 15 weken en al die tijd ben ik nog nergens geweest. Ja ik ben een keer door Kampala met een auto gereden, dat was erg leuk. Patries is twee keer een daagje naar Kampala geweest. Nee, drie keer. Vorige week ook nog een keer met mama Pita. Gingen ze naar het ziekenuis met een kindje. Verder hebben we nog geen tijd gehad om te gaan. Mede door het Holiday-program waar we in meedraaiden. We zeiden steeds dat we na het holiday-program een paar dagen naar Jinja zouden gaan. Een stadje hier zestig km vandaan. Hier begint de Nijl. Je moet er geweest zijn! Een soort Kinderdijk van Uganda dus. Toen werd het opeens erg druk op de malnutrition afdeling. Ook gaat er nu een virus door het kinderhuis waardoor er heel veel kindjes ziek zijn. We hebben dus steeds geen tijd en zeggen steeds 'volgende week'. Als alternatief zijn we afgelopen zaterdag naar een zwembad geweest. Hier waren we met een groep kinderen van Noahs ark al een keer geweest maar met zoveel kinderen in een zwembad vond Sarah toen veel te spannend. Reny (al 5 jr hier) en haar dochtertje Suzannah gingen ook mee. Toen we de weg naar beneden naar de poort afliepen vroegen we ons af of Christian (bijna jaar hier) ook niet mee zou willen en na een telefoontje kwam ook hij eraan. Toen hebben we iets gedaan waar Patries in het begin van riep dat ze het nooit zou doen. Namelijk met ons hele gezin op één boda. Nogmaals, een bodaboda is een soort Zundapp. Daar zaten we dus met drie volwassenen en twee kindenen op. Amos voor op de tank, dan de chauffeur, ook half op de tank, dan Sarah, dan Patries en achterop ik. Amos viel binnen 5 minuten in slaap en zakte dus steeds om. Toen moest Patries hem door de armen van de boda chauffeur door in evenwicht houden. Zag er erg knus uit;-). Het zwemmen was geweldig en ook Amos en Sarah vonden het geweldig. Sarah in het bad en Amos op de rand pootje baden. Als hij in het bad ging kwam zijn kin namelijk maar net boven water uit en dat vond hij toch net te diep. Aan het eind van de middag hebben we er patat met kip gegeten en toen weer terug voor het donker werd. In het donker op een boda is niet zo aantrekkelijk.
Zondag rukte Papa Piet er weer op uit met de ambulance. Er was weer een babytje gevonden. Het was achtergelaten in een bos. Een heel eind van de weg af. Het mocht blijkbaar niet gevonden worden. Twee jongens van rond de 15 die daar aan het houthakken waren vonden de baby toen hij opeens begon te huilen. Geschat werd dat hij er al twee dagen lag. Blijkbaar mocht zijn leven nog niet voorbij zijn en heeft God nog een plan voor hem. Hij was uitgedroogd en geel. In de kliniek is hij een paar keer onder de blauwe lamp geweest en nadat hij eerst hoge koorts kreeg, mag het nu goed gaan. Zijn naam is Fred. Bedacht door een van de kinderen die mee mocht ophalen. Het grappige/mooie is dat als ik me nu omdraait vanachter mijn laptop ik hem bij Paties op haar borst ziet liggen slapen, omdat wij een paar nachtjes op hem passen. Zoals gezegd, er heerst een virus en ook bij mama Pita waren al 5 zieke kinderen in huis dus op deze manier worden ze een beetje ontzien. Deze mensen zijn toch 7 dagen in de week constant bezig.
Smiddags uit de kerk kwamen Hannah en een vriendinnetje langs om een potje memory te doen met Sarah en ook foto's op de laptop te bekijken van ons trouwen en Sarah als baby, enz..
Ze kunnen memory hier niet echt. Sarah heeft het ook al een keer met wat vrouwen in de kliniek gespeeld en die vonden het erg leuk. Deze volwassen vrouwen speelden trouwens ook vals. Als ze er net naast zaten hutselden ze snel alle kaartjes weer door elkaar voor de volgende;-).
Verder is het hier heel warm en droog en hoopt iedereen op een regenbui.
Lieve groet vanuit Oeganda.
Maandag, 2,5 week terug had Patricia dan ook malaria te pakken. Ook zij was er snel bij en na een daagje kon ze al weer aan de slag. Gelukkig viel het allemaal wel mee. Een paar dagen erna kregen we een kaart met daarop een uitnodiging voor de verjaardag van Hannah. Een van de eerste kinderen van Piet en Pita. Zij werd 15 en is daarmee ook het oudste kind volgens mij. Het was in de Family unit waar zij woont. In de Family units wonen iets van acht of negen jongeren samen met een Aunty. Als een familie dus. Het was er erg gezellig en ze kreeg kadootjes met een cake. Eerst werden er kaarsjes uitgeblazen en toen werd de cake aangesneden. Ook hebben we voor haar gezongen natuurlijk. Na iets van drie kwartier was het feest afgelopen ook omdat de tieners elke woensdagavond een tieneravond hebben en ze daar dus heen wilden.
Sarah gaat ondertussen nu drie weken naar school. De baby-class. Vanaf drie jaar is dat hier. Ze vind het helemaal geweldig. Nu scheelde het natuurlijk dat ze al naar het Holiday-program ging. Wat wel een beetje op school lijkt. Ook begrijpt ze ondertussen het Engels goed en begint ze het ook steeds meer te praten. Vaak nog wel gemixt met nederlandse woorden. Wat hele leuke zinnen opleverd. Wel moesten kleine dingen aangestuurd worden in het begin. Bv de kaakjes die ze rond half elf bij de thee krijgen. Voorheen ging Sarah vaak met onze Aunty Viola rond die tijd naar de keuken en kreeg ze er daar twee. Op school opeens maar één, dat begreep ze niet. Ook was ze in het Holiday-program gewend om al haar knutselwerkjes en tekeningen mee naar huis te nemen en op school mocht dat opeens niet meer, omdat ze het daar in een mapje bewaren. Dat kreeg 'teacher Winny' niet uitgelegd, dus ze vroeg ons dit even aan haar uit te leggen omdat Sarah er nogal verontwaardigd om was. Hierna ging het goed. Amos is eigenlijk de grote verliezer in dit hele verhaal. Hij is zijn speelmaatje opeens tot 's middags kwijt. Zeker 's morgens als Sarah met Patries wegloopt, is een moeilijk moment voor hem. Tja zo gaan de dingen. Nu moet hij het dus met Aunty Viola doen. Dat gaat ook best hoor. Als je hem ergens op het terrein tegenkomt kan er nog net een zwaai vanaf maar dat is het dan. Niet dat hij hard naar je toe komt rennen ofzo.
Nu mag ik een stukje komen schrijven... zoals Aldert al zei zijn we lekker bezig hier. De ondervoedingskliniek is goed bezet, wat natuurlijk een keerzijde heeft. Het is een groeiend probleem hier. Wat tegelijk weer nieuwe vragen en dillemma's geeft; hoe kan je je gezin uitbreiden als er voor de anderen al te weinig is? Uit welke situatie komen deze kinderen en waar stuur je ze na het programma naar terug? Ook willen we ze graag maandelijks terugzien om hun gewicht en voedingstoestand te blijven monitoren, maar wat als ze niet terugkomen? Geen geld hebben voor vervoer naar de kliniek, en anders dit geld wel beter te besteden hebben. Moeten we hen gaan bezoeken? Dit kost erg veel. Ik begrijp ook wel dat het probleem niet zomaar opgelost kan worden, en het is fijn dat er programma's opgezet om ondervoeding te herkennen, behandelen etc. Dit centrum staat in zijn beginfase. Het is mooi om te zien dat deze kinderen 'opbloeien'. Zo zijn afgelopen vrijdag de 3 kinderen die in een ander kinderhuis zijn opgenomen ontslagen. En zie je een stijgende lijn in hun groeicurve. Nu krijgen deze kinderen goede zorg en verwacht ik volgende maand nog meer groei! Ongeveer 3 weken geleden is er nog een ander jongetje opgenomen; Fredrick van bijna een jaar. Gelukkig niet ernstig ondervoedt. Toch duurde het even voordat hij groei liet zien, daar hij ziek was; malaria en diarree. Nu gaat het goed. Ook baby Andrew (nu 2 maanden) gaat goed vooruit. Zijn moeder is nog maar 14 en hierbij is de social worker betrokken. Dit over malnutrition-unit. Verder was deze week druk doordat er een buikvirus rondging wat vooral voor de kleinsten (babies en peuters) een hoog risico was voor uitdroging. Dit gaf voor de kliniek een heeeele drukke week. Het lijkt erop dat het zich niet meer verder uitbreidt nu.
Op het terrein wordt momenteel een gebouw gebouwd wat ongeveer 80-90 meiden moet huisvesten.
Meiden die van buiten komen en de hele week hier intern verblijven. Dit gebouw had al klaar moeten zijn. Jan een vrijwilliger die hier voor drie weken is en ik zijn bezig de toiletten en douches te maken en ook wat stellingen voor in een ruimte in de kerk. Waar dan weer muziekinstrumenten enz. opgelegd kunnen worden. Nu gaan een hoop dingen mij boven mijn pet, wat eigenlijk best vreemd is als drie van je broers timmerman zijn en je vader altijd leraar metaal is geweest. Dus is het vooral erg goed opletten wat er gebeurd. Ik moet zeggen dat ik een heleboel van Jan opsteek. Hij is erg handig. Dus aldoende leer ik.
We zitten hier nu 15 weken en al die tijd ben ik nog nergens geweest. Ja ik ben een keer door Kampala met een auto gereden, dat was erg leuk. Patries is twee keer een daagje naar Kampala geweest. Nee, drie keer. Vorige week ook nog een keer met mama Pita. Gingen ze naar het ziekenuis met een kindje. Verder hebben we nog geen tijd gehad om te gaan. Mede door het Holiday-program waar we in meedraaiden. We zeiden steeds dat we na het holiday-program een paar dagen naar Jinja zouden gaan. Een stadje hier zestig km vandaan. Hier begint de Nijl. Je moet er geweest zijn! Een soort Kinderdijk van Uganda dus. Toen werd het opeens erg druk op de malnutrition afdeling. Ook gaat er nu een virus door het kinderhuis waardoor er heel veel kindjes ziek zijn. We hebben dus steeds geen tijd en zeggen steeds 'volgende week'. Als alternatief zijn we afgelopen zaterdag naar een zwembad geweest. Hier waren we met een groep kinderen van Noahs ark al een keer geweest maar met zoveel kinderen in een zwembad vond Sarah toen veel te spannend. Reny (al 5 jr hier) en haar dochtertje Suzannah gingen ook mee. Toen we de weg naar beneden naar de poort afliepen vroegen we ons af of Christian (bijna jaar hier) ook niet mee zou willen en na een telefoontje kwam ook hij eraan. Toen hebben we iets gedaan waar Patries in het begin van riep dat ze het nooit zou doen. Namelijk met ons hele gezin op één boda. Nogmaals, een bodaboda is een soort Zundapp. Daar zaten we dus met drie volwassenen en twee kindenen op. Amos voor op de tank, dan de chauffeur, ook half op de tank, dan Sarah, dan Patries en achterop ik. Amos viel binnen 5 minuten in slaap en zakte dus steeds om. Toen moest Patries hem door de armen van de boda chauffeur door in evenwicht houden. Zag er erg knus uit;-). Het zwemmen was geweldig en ook Amos en Sarah vonden het geweldig. Sarah in het bad en Amos op de rand pootje baden. Als hij in het bad ging kwam zijn kin namelijk maar net boven water uit en dat vond hij toch net te diep. Aan het eind van de middag hebben we er patat met kip gegeten en toen weer terug voor het donker werd. In het donker op een boda is niet zo aantrekkelijk.
Zondag rukte Papa Piet er weer op uit met de ambulance. Er was weer een babytje gevonden. Het was achtergelaten in een bos. Een heel eind van de weg af. Het mocht blijkbaar niet gevonden worden. Twee jongens van rond de 15 die daar aan het houthakken waren vonden de baby toen hij opeens begon te huilen. Geschat werd dat hij er al twee dagen lag. Blijkbaar mocht zijn leven nog niet voorbij zijn en heeft God nog een plan voor hem. Hij was uitgedroogd en geel. In de kliniek is hij een paar keer onder de blauwe lamp geweest en nadat hij eerst hoge koorts kreeg, mag het nu goed gaan. Zijn naam is Fred. Bedacht door een van de kinderen die mee mocht ophalen. Het grappige/mooie is dat als ik me nu omdraait vanachter mijn laptop ik hem bij Paties op haar borst ziet liggen slapen, omdat wij een paar nachtjes op hem passen. Zoals gezegd, er heerst een virus en ook bij mama Pita waren al 5 zieke kinderen in huis dus op deze manier worden ze een beetje ontzien. Deze mensen zijn toch 7 dagen in de week constant bezig.
Smiddags uit de kerk kwamen Hannah en een vriendinnetje langs om een potje memory te doen met Sarah en ook foto's op de laptop te bekijken van ons trouwen en Sarah als baby, enz..
Ze kunnen memory hier niet echt. Sarah heeft het ook al een keer met wat vrouwen in de kliniek gespeeld en die vonden het erg leuk. Deze volwassen vrouwen speelden trouwens ook vals. Als ze er net naast zaten hutselden ze snel alle kaartjes weer door elkaar voor de volgende;-).
Verder is het hier heel warm en droog en hoopt iedereen op een regenbui.
Lieve groet vanuit Oeganda.
-
22 Februari 2014 - 20:20
Thera:
Eindelijk! ;-) Heerlijk om zo nog een beetje mee te leven. Ik snap wel dat er 3 weken tussen zitten, ik had zelf iiig steeds minder zin & tijd om te schrijven maar ik weet nu hoe leuk het is om een (paar) blog(s) te volgen!
Een heel mooi verhaal, het beste en geniet van Fred! :) Groetjes -
22 Februari 2014 - 20:24
Pa En Ma Oosterwijk:
Lieve allemaal, Heerlijk om na zo'n lange tijd weer een blog van jullie te lezen maar we weten dat jullie het
druk hebben.
Sarah wat zie je er toch mooi uit in je schooluniform en het zal best wel wennen zijn voor Amos nu jij
naar school gaat.
We wensen jullie Gods zegen toe in al jullie werkzaamheden op Noah's Ark.
Heel veel liefs van Pa en Ma en een dikke knuffel voor Sarah en Amos en tot mails/skypes.
-
22 Februari 2014 - 21:16
Pa En Ma De Gruijter:
Hoy kinders, Fijn dat we weer van jullie lazen, we hadden heel de week ook niets gehoord! Mooi werk wat jullie kunnen doen, maar als je nog eens gaat, kan Aldert beter eerst een cursus timmeren volgen bij één van z'n broers. En probeer echt een keertje wat van het land te gaan bezien. Jammer als je straks terug bent en niet verder dan 5 km van het tehuis geweest ben! je moet er wel wat voor over hebben hoor Alt om naar die Engels talige kerk te gaan. Zo vroeg je bed uit, wij vinden om 8 uur zondags al vroeg. te hopen dat het helemaal goed mag komen met Fred, geniet er van en knuffel hem maar veel, daar groeien ze ook van heb ik altijd gehoord.
Groetjes en kusjes voor de kinders van opa en oma. -
22 Februari 2014 - 21:18
Fam Zondag:
hoi allemaal, Leuk om zo toch de foto's te zien van al je verhalen die we toch ook via Skype van je horen! Er worden namen genoemd maar nu heb je er een beeld van! Leuk ook die van de jongens met Fred! Grappig zeg Sarah in haar uniform! Fijn dat ze het naar haar zin heeft! En Amos kan vast wennen voor als ze hier ook naar school gaat!
Heel veel liefde gewenst in jullie werk! Wat een mooi werk!!
Maar ook vreselijke dingen die wij ons hier niet in kunnen denken!
Liefs, van ons vijven!! -
22 Februari 2014 - 21:21
Oskampies:
Hoi Aldert, Patricia, Sarah en Amos
Wat leuk om weer een verslag te lezen over jullie leven op Noah's Ark! Gelukkig voor je dat je niet erg ziek geworden bent van de malaria, Patries! Zal vast een erg grappig gezicht geweest zijn met het hele gezin op zo'n brommer meerijden! (foto?) Wel lekker dat jullie er even uit zijn geweest naar het zwembad. En misschien lezen we volgende keer wel over de kinderdijk van Uganda ;-) Sarah, wat ben je leuk aan het spelen op het schoolplein! Ga je het uniform ook aantrekken als je naar groep 1 gaat in Nederland? Lief zeg, zo'n klein babytje in huis om een paar dagen voor te zorgen! Amos en Sarah helpen zo te zien goed mee! Wat doen jullie toch een hoop mooi werk daar. Wel te begrijpen dat de time flies voor jullie! Heel veel succes in al jullie werkzaamheden verder en Gods zegen over alles!
Groetjes van Henrik en Annemarie en een dikke knuffel van Joshua, Jeftha en Judah -
22 Februari 2014 - 21:55
Miranda:
Eindelijk..weer een nieuwe blog!! Had er al naar uitgekeken. Wat een leuk gezicht, Sarah in haar schooluniform, al moet ik wel een beetje wennen aan zo'n blond koppie in een zo'n vrolijk kleurtje.
Mooi om zo op de hoogte te blijven!
Geniet van de rest van jullie maanden!
Miranda -
22 Februari 2014 - 22:08
Joh.a Hak.:
dat is voor het eerst.
verwondering, wat mij beheerst.
in dat verre land, aldert en patricia
ik ga nu zo jullie wegen na
kostelijk,als je daar zo dienend sta.
werken in GODS wijngaard.
op een ander stukje van deez aard.
van heel nde wereld geld:buiten het paradijs.
jullie zien ook veel moeite en zorg, dat is het bewijs.
maar met liefde ondernamen jullie die verre reis,
en mogen daar wat uitstralen.
jullie gingen niet om eer en roem te halen.
des HEEREN zegen mocht neer dalen.
sterkte , en tot weerzien.
dat jullie daar ,en wij hier.....DEN HEERE dien. groetjes ....de oude trucker. -
27 Februari 2014 - 19:24
Henriëtte:
Hilarisch, dat brommer verhaal. Ik zie het helemaal voor me. Echt leuk beschreven ook, we kunnen echt een beetje mee kijken in jullie leven daar op deze manier!
En wat stralen Sarah en Amos op de foto met Fred. Prachtig om te zien.
kMoet wel een beetje wennen aan zo'n Hollandse naam bij zo'n donker mannetje. De donkere babyjongens die ik ken heten Jeremaih, of Richaino of Disharo, maar zeker geen Fred ;)
Mooi om te horen dat er voldoende werk voor jullie is, fijn als je je zo nuttig kunt maken. En je leert er zelf ook wel van, toch?
Het lijkt me wel lastig als je zoveel ziet dat on-af is, dat beter zou kunnen en waar dan geen mensen of middelen voor zijn. Het is dan echt 'doen wat je hand vind om te doen' en het dan ook weer loslaten in het vertrouwen dat God verder gaat waar het voor jou/jullie ophoudt.
nou, bedankt voor de moeite van het schrijven, je doet ons er echt een plezier mee!
Groetjes, doe voorzichtig en tot gauw. -
28 Februari 2014 - 13:10
Yvon:
leuk om jullie verhaal te lezen, met de foto's erbij kunnen we ons een beetje inleven in jullie leven daar. eigenlijk mooi dat de tijd zo hard gaat, een teken dat jullie daar heel druk zijn en zo mogen ervaren dat het goed is om daar te zijn. jullie zijn hard nodig. mooi dat jullie zo een steentje bij kunnen dragen in het leven van de kinderen daar. en jullie eigen kinderen mogen zo ook meegenieten. -
01 Maart 2014 - 22:49
Martine:
Hoi Trix,
Wat doen jullie toch bijzonder mooi werk. Ben zo trots op je! Ook hoe jullie zorgen voor baby Fred! Gelukkig hebben jullie hem op tijd gevonden. Mooi, hoe Amos en Sarah jullie helpen! Dikke knuffel! Martine -
05 Maart 2014 - 19:43
Lenie:
Met verwondering hebben we jullie bloq weer gelezen, wat een prachtig werk doen jullie toch en wat leuk dat jullie dat als gezinnetje mogen meemaken. Gelukkig gaat het met jullie gezondheid ook weer goed, het zal straks niet meevallen om daar weer weg te gaan en iedereen weer achter te laten.
Wij wensen jullie de komende tijd nog veel liefde voor het werk daar, en sterkte met alles!
Groetjes Jan en Lenie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
