Christmas greetings

Hallo hier weer een blog vanuit Uganda. Voor degenen die informeerden waar hij bleef, sorry dat we iets later zijn maar we hadden het vaak druk vorige week s avonds. Ook lag Patries op dinsdag, als we normaal ons blog schrijven, al vroeg op bed. Maandagavond lag Patries op tijd (half 11) op bed en lag net 5 minuten te slapen en ik voelde me ook wegzakken toen ik iets driftig hoorde tikken. Dacht nog wel dat het misschien op onze deur was en dat ze ons nodig hadden voor iets maar ik had geen zin om naar boven te lopen en beeldde me in dat ik me vast vergiste.Todat ik opeens ons buurmeisje Thera bij het slaapkamerraam hoorde roepen om Patricia. Dus die haar bed uit en bij het raam stond een aunty uit het kindertehuis die de opdracht had gekregen om haar te roepen en dat ze naar de kliniek moest komen. (Grappig om te zien dat ze uitgebreid de tijd nam om onze Muzunguslaapkamer te bekijken). Daar aangekomen was er een baby (die middag geboren) overgebracht vanuit het ziekenhuis uit Mukono omdat het prematuur zou zijn en couveuse-zorg nodig had. Dit bleek niet zo te zijn maar het kindje had wel behoorlijk ademhalingsproblemen waarschijnlijk met als onderliggend lijden een hartprobleem. Het kindje kreeg zuurstofondersteuning en werd gemonitord. Na een kritieke nacht en veel gebed overleefden het de nacht toch. En werd ik om 8uur afgelost.

Al met al lag Patries dus rond half 9 smorgens op bed. Twee uurtjes later werd ze weer geroepen, weer door Thera, die al twee keer had geprobeerd te bellen, maar als Patries na een nachtdienst slaapt is ze niet wakker te krijgen. Was ik op zich best jaloers op, het laatste half jaar dat ik bij Schenk tanktransport nachtdiensten mocht draaien. Ik werd snel wakker van de jongens. Thera kwam haar dus halen want Papa (Piet) wilde met het kindje naar Kampala omdat het toch verslechterde. Aangezien de zuurstoftank dit stuk niet ging redden zijn we bij het ziekenhuis in Mukono gestopt, hier lag ook de moeder. De arts besliste dat dit kindje geen zuurstof verder nodig had maar vooral zijn moeder. Deze was erg blij om haar kindje te zien, wat natuurlijk fijn is maar toch hebben wij met een bezwaard gevoel dit kindje daar gelaten. De dokter beslist en neemt de zorg over. Laten we hopen dat dit kindje het gaat redden.

Vanuit het ondervoedingscentrum hebben we goed nieuws! Reagan was 13 december 8 kg en nu al bijna 9 kg. Ondertussen is hij gestart met vast voedsel (posho and beans) en dit verdraagt hij goed. Het is mooi om te zien dat hij weer levenslust in zijn ogen heeft, geinteresseerd is in zijn omgeving en reageert op aanspreken/grapjes. Wel vraag ik mij af hoe zijn ontwikkeling verder zal gaan. Maar nu het goede nieuws; hij is zaterdag naar huis gegaan om zo ook de kerst met zijn familie te vieren!Hij zal begin Januari langs de kliniek komen om te wegen... ben benieuwd. Ook John is vandaag naar huis. Hij woog 18 december 6 kg, groeit iets langszamer maar verdraagt het goed en is een lief, vrolijk jongetje. Het is fijn voor hen dat ze naar huis kunnen! Silas is een jongen wat verstandelijk erg beperkt is, hij leeft in zijn eigen wereld. Lacht uit het niets. Hij is een gebedspunt hoe de zorg voor hem verder vorm moet krijgen. Prioriteit nu is dat hij groeit en dat doet hij! Hij weegt nu 17kg en maakt grotere stappen met zijn voedingsopbouw. Vanmiddag heeft ook hij een warme (gemalen) maaltijd op.

Isabelle, om even op jouw vragen terug te komen. Of je hier kan stagelopen zouden we moeten navragen. Wel lijkt het mij hier niet helemaal de ideale kliniek om je eerste ervaringen op te doen, omdat je toch vrij schrijnende en heftige dingen meemaakt. De site van die kliniek waar we geweest waren is -acheru.org.- Het was wel leuk om daar even rond te kijken, ze werken ook met vrijwilligers. Zat nu een meisje uit de USA. Die was daar als lerares. Als laatste zei je dat je hier graag even zou langskomen. Dat is geen probleem hoor, alleen moet je je vader even lief aankijken voor wat geld voor een ticket en de verblijfskosten ;-).

Verder zijn we beide lekker bezig de hele dag. Buiten mijn klusjes werd ik ook gevraagd om een paar kinderen te helpen met het instuderen van een kerststukje. Het kerstverhaal wordt verhalende wijs gebracht. Natuurlijk ook met zang. Dus daar doe ik aan mee en smiddags neem ik thuis later wat tekst met een groepje door om het uit het hoofd proberen te leren. Ook ben ik bezig mee het decor. Daarnaast zijn we natuurlijk ook een paar keer ingedeeld in het Holiday-program. Wat erg leuk is! Zeker nu veel activeiten (mn knutselen) in het teken van kerst staan. Woensdagochtend stond ik bij de kleuters ingedeeld en toen ik aankwam vroeg Hildah waarom ik Sarah niet bij me had. Hildah zit hier volgens mij op de administratie en ze leidt het Holiday-program. Ze had Patricia ook al gevraagd om Sarah vrijdag langs te brengen maar dat was ze vergeten. Het was leuk om te zien hoe ze Sarah er op een ontspannen manier bij betrok. Dat voelt ze op een of andere manier goed aan want Sarah staat het liefst dicht bij mij maar wil toch ook heel graag mee doen. Ze heeft ook erg bevestiging nodig in alles. Neemt alles heel serieus.

Zo leven we hier ook naar de kerst toe, een warme kerst. Maar heel gezellig met zoveel kinderen en activiteiten om ons heen! Afgelopen zaterdag ben ik (Patricia) samen met Reny ertussen uit geweest. Ontzettend leuk! Naar een kerstmusical in een kerk in Kampala (Watoto Church; grote evangelische kerk geleid door Canadees echtpaar). Met als thema; Let Love Lead The Way. Echt enorm gaaf en professioneel opgezet met veel sketches en muziek waarin het kerstverhaal wordt verteld. Wat ik zo mooi vond is dat het hele evangelie naar voren kwam; de geboorte van Jezus en ook zijn sterven aan het kruis voor onze zonden. Er was een getuigenis en een oproep aan jouw, ieder mens zal ooit moeten verschijnen voor God. Ben je dan vergeven door het bloed van Jezus? Hij vervuld de leegte in je ziel. Hij zal je leven veranderen, je hebt een doel om voor te leven! Dit wordt deze dagen 14x opgevoerd en is vrij toegankelijk, een gift van de kerk voor Oeganda. Hierna zijn we nog gezellig ergens wezen eten. Dit was deze week de tweede keer dat ik in Kampala was. Een erg drukke stad. De dag ervoor was ik met Thera en Miranda naar de craft market geweest en daar wat souvenirs gekocht, altijd leuk! Ook bij Bakker Brood heerlijk geluncht, jaja, een echte Nederlandse bakker!

Woensdagavond zijn we samen naar een activiteit geweest en hebben we Aunty Viola laten oppassen. Amos en Sarah sliepen al dus dat was makkelijk verdienen voor haar. Ons huis is ruimer dan het hare en zo kon hier lekker gaan zitten breien. Breien ja! Er is hier een echtpaar voor de tweede keer en de vrouw, aunty Gerda, is vorig jaar begonnen met het geven van breiles (ook haken) en heeft dat dit jaar weer opgepakt. Wij zouden er zelf nooit opgekomen zijn, maar het is enorm populair hier. Werkelijk overal kom je kinderen breiend tegen, lopend met een bol wol in hun zak. Bij het repeteren voor dat stukje waar ik al over schreef, tot tijdens de kerstviering in de kerk zitten ze hier te breien. Jongens en meisjes. Ook geeft aunty Gerda les aan verschillende aunty's waaronder ook die bij ons werkt dus. Wat ze maakt? Wel het was hier een aantal dagen veel bewolkt en daarom soms maar zo'n 22 graden, dus ze is een sjaal aan het breien. Ze heeft het erg koud. Ze zit te koukleumen, loopt met een omslagdoek om en ze had zelfs op een heel koude dag, toen het maar 21 graden was, sokken aangetrokken. Ze is niet de enigste. Heb er vorige week verschillende met jassen en vesten zien lopen.

Amos valt zoals gewoonlijk regelmatig om. Twee keer wat ernstiger. Een keer op zondag aan het eind van de middag. Rende hij zichzelf voorbij en viel op wat grindtegels. Lag zijn voorhoofd open.
Woensdag kwam ik tussen de middag thuis en was aunty Viola helemaal ontdaan. Amos had op zijn bed staan springen en was op de grond gevallen. Resultaat een geweldig ei op zijn voorhoofd. Ik heb haar verteld dat als hij gelijk gaat huilen we het verder wel geloven omdat we er ondertussen wel aan gewend zijn dat hij elke dag een keer op zijn snufferd valt. Alleen donderdag was er meer paniek toen z'n lolly van het stokje schoot en in zn luchtpijp terecht kwam. Patries hield hem gelijk ondersteboven en na zes keer slaan op zn ruggetje kwam het eruit en moest hij overgeven.
We hadden hier nog steeds de koffer met kleren staan en die hebben we ook afgegeven (nieuwe kleding voor kerst. Namens de kinderen hier bedankt aan de mensen die gegeven hadden.

En last but not least... bedankt voor de post! Het is erg leuk om hier kaartjes en pakketjes te krijgen (een dubbele envelop hierbij is niet nodig...)! Via onze weblog willen we iedereen goede kerstdagen wensen! We hopen dat het niet alleen om de kerstsferen en het eten gaat maar dat we het feest mogen vieren dat Jezus, onze Redder is geboren! Ere zij God!

Lieve groet van ons 4en.