How are you?

Goededag, hier weer een blog uit Uganda. Deze week verliep vrij rustig dus we hebben niet zoveel te melden. Patricia heeft haar werk in de kliniek in de morgen en ik rommel de hele dag zo'n beetje.
Woensdag en donderdag op de speelplaats van de peuters en zaterdag moest de kerk van voren dicht gemaakt worden met plastic zeil om het iets donkerder te maken. Hing ik daar op zeven, acht meter hoog in een ijzeren hekwerk. Op blote voeten om beter grip te hebben en met naast me een medewerker van hier. We moesten het zeil bovenin met touwtjes vastmaken en aangezien we ons met één arm vasthielden hadden we maar één arm vrij. Samen waren dat weer twee armen en zo hielpen we elkaar om knopen te leggen. Gelukkig geen arbodienst gezien ;-). Verder was er vrijdagmorgen het afscheid van het schooljaar en gelijk ook kerstviering. Met de ouders van de kinderen die buiten de compound wonen erbij was het erg druk. Sarah ging mee en we zaten er om kwart voor tien en het duurde tot half twee. Ze heeft maar een half uurtje geslapen en verder zat ze erg stil en wilde ze ook niet tussendoor naar huis. Erg knap. 's Maandags was degene waar ik klusjes mee doet er niet dus heb ik lekker een keer wat kunnen doen aan wat vertaalwerk wat ik gekregen had en waar ik steeds niet aan toekwam. Klinkt interessanter dan het is want de vertalingssites helpen me een heel eind op weg. Maar hee, hoe je het doet maakt niet uit, als het maar gebeurd. Ook hebben we onze indeling gehad voor het Holiday-program van deze week en daar hebben we veel zin in. Vandaag heeft Patricia de eerste activiteit gehad; met een groep van 18 jongens en meiden in de leeftijd van 7-9 jaar spelletjes gedaan met oa een soort van stoelendans. Lekker druk maar wel gezellig.

Sarah gaat zo haar gangetje, is vaak vanaf 9 tot 10 een uurtje bij Patries in de kliniek tot dat verveeld en dan komt ze Amos en mij opzoeken op de speelplaats bij de peuters en speelt ze verder bij ons. Ze hoest al zeker anderhalve week best heftig en heeft ons ook half aangestoken. Verder kreeg ze op zondag wat lichte verhoging en maandag nog iets hoger. De thermometer gaf 39.2 aan. Aangezien je malaria maar het best zo vroeg mogelijk kunt bestrijden en een testje hier in het lab kan en niet duur is (ongeveer 9 euro) hebben we dat maar gedaan maar de uitkomst was gelukkig negatief. Wel licht verhoogde infectie-waarden. Een paracetamol en even aankijken. Wel werd Esther, een vriendinnetje die haar regelmatig opzocht besmet met malaria. Sarah heeft toen een tekening gemaakt en is die samen met een ballon bij haar wezen brengen. Jammer genoeg is Esther nu weg voor een lange vakantie naar een tante (naar ik meen) die ze nog had. Ook voor een mevrouw in de supermarkt waar wij onze boodschappen doen werdt een tekening gemaakt. Een echte kerstkaart met baby Jezus in de kribbe. Bij binnenkomst krijgen Sarah en Amos altijd een toffee van haar en als we weer gaan een hele grote lolly. Sarah vooral is dus altijd erg teleurgesteld als ze niet mee mag met boodschappen doen. Dingen werken over de hele wereld blijkbaar op dezelfde manier;-). De honden is ze haast niet meer bang van. Apen zolang ze niet dichtbij komen gaat ook wel weer maar dan denk je alles gehad te hebben, staat er opeens een koe tussen jouw en de trap naar je veilige huisje in. Gillen deed ze! Maar ja wie verwacht nou dat in Afrika je opeens de weg versperd wordt door gewoon zo'n zwartbonte Hollandse koe?!! Verder heeft ze het goed naar haar zin denken we en als je probeert te peilen of ze naar huis wil, is ze daar vrij duidelijk in. Dat wil ze dus niet. Sorry opa's en oma's. Ze wil ook niet naar jullie toe want ze spreekt jullie wel op de computer.

Amos heeft het ook goed naar zijn zin maar is wel erg dwars aan het worden. Zo van "ik ben (bijna) twee en ik zeg nee". Hij kan erg goed opschieten met Aunty Viola en hij begint onbewust Engelse woordjes er door heen te gooien. Simpele dingetjes als "no" in plaats van nee, of bye bye. Dat staat hij de hele dag tegen iedereen die hier aan ons balkon voorbij komt te roepen. De kinderen hier groeten enthousiast terug en dat gaat een poosje door totdat men elkaar niet meer kan horen. Sarah kan ook wel tot tien tellen in het Engels nu, maar omdat zij al redelijk goed Nederlands sprak gaat Engels niet vanzelf. Ook helpt het niet dat als je op de vraag "How are you?" netjes als antwoord "Sarah" zegt ,er gelachen wordt. Bij Amos gebeurd het meer onbewust.

Deze week zijn er drie nieuwe kinderen verwelkomd in het gezin van Piet & Pita. Een baby meisje genoemd Stella nog maar 2 dagen oud. Genoemd naar haar moeder, welke was overleden bij de geboorte en haar vader leeft ook niet meer. Andere broers en zussen zijn ondergebracht bij familie. Ook is er via het politiebureau een +/- 3-jarige jongetje, Saul genoemd, welkom geheten. Van hem is niets bekend, behalve dat hij uit een auto is gegooid maar er is geen nummerbord genoteerd. Ook is er vorige week een nieuwe jongen gebracht in het ondervoedingscentrum. Een erg triest verhaal. Zijn Oegandese naam is Mutala en hij is 9 jaar. Ongeveer 3 jaar geleden is hij door zijn moeder aan een tante afgestaan. Maar daar is hij als een dier behandeld. Vanuit verslagen en op foto's kan je zien dat hij naakt aan een lijntje ligt. Dit is gesignaleerd door iemand die heeft de politie ingeschakeld en nu is hij op Noah's Ark zonder iemand die zorg voor hem draagt. In de kliniek is hij begonnen met de speciale voeding die hij elke 2 uur krijgt. Dit drinkt hij dan erg gretig. Je zou het gevoel kunnen krijgen meer te geven, maar zijn lichaam is dit niet gewend en heel voorzichtig wordt dit opgebouwd. Hij woog bij binnenkomst 15kg. Door Piet en Pita heeft hij een tweede naam gekregen; Silas. Zoals te verwachten na alle ellende van de afgelopen jaren heeft hij weinig sociale interactie. Hij praat niet, knarsetand soms en kijkt je niet direct aan. Wel pakt hij soms je hand en wil dan ergens met je heen lopen en vaak is dit om een beker drinken te pakken. Je kan hem niet alleen laten, hij drinkt het waswater nog op. Ook reageert hij erg goed op muziek, hij luistert intens en deze week ging een aunty voor hem dansen en moest hij lachen. Dat is goed om te zien, een eerste stap naar een menselijker bestaan. Dat geeft hoop. Als je bidt, bid dan voor Silas.

Met de twee andere jongens Reagan en John gaat het goed. Ze zijn overgestapt naar elke 3 uur een voeding en ze ontbijten met porridge (warme pap) en hebben zo dus een volgende stap gemaakt. Reagan is doorgestuurd via een andere kliniek en de manager hiervan bracht Reagan een bezoek aan begin van ons verblijf hier en nodigde ons uit om deze kliniek te bezoeken. Vandaag hebben we daar samen een bezoek aan gebracht. Voor het eerst zijn we een keer samen eropuit gegaan. Sarah en Amos bleven bij aunty Viola en dat ging zowaar goed. Uit voorzorg hadden we ons nummer aan haar gegeven maar ze hoefde niet te bellen want ze waren niet gaan huilen. Overdag doen ze dat wel en dan komt ze ze gelijk bij ons brengen. Ook niet echt de bedoeling want dat hebben Saar en Amos snel genoeg door. Ongeveer een kwartiertje hier vandaan ligt de 'Afaayo Child Health Education en Rehabilitation unit' in het plaatsje Kamembe. Erg mooi gelegen op een berg met een mooi uitzicht over het dal. Opgezet door een Ierse man met voor namelijk als doel revalidatie na plastische en orthopedische operaties zoals bijvoorbeeld klompvoeten. Er is een fysiotherapeut aanwezig en daarnaast ook een verpleegkundige voor wondverzorging (er zijn soms ook patienten met brandwonden begrepen we). Tijdens de rondleiding zagen we ook een gipskamer. Op de terugweg zaten we met zo'n 18 mensen (ook kinderen) in een taxibusje, lekker knus.

Dat was onze weblog wel weer zo'n beetje voor deze week en hopen tot volgende week!