Bijna grote vakantie

Goededag allemaal weer. Hier onze wekelijkse blog vanuit een steeds heter Uganda. Waar we toen we kwamen nog zeiden dat het precies de goede temperatuur was en we hier wel oud konden worden ;-) begint het nu met een lucht die steeds vaker strakblauw is, in de zon wel heel erg warm te worden. We hebben ons door een jongeman die hier zonnepanelen aan het installeren was laten vertellen dat de zon hier twee keer sterker is dan in nederland. Zondag zijn we een eind wezen lopen naar een kerk die hier een paar kilometer vandaan ligt. Aangezien het nogal op en neer gaat direct buiten de poort, was het dus veel dragen voor ons en erg warm. Gelukkig was Aldert nog teruggelopen voor de zonnebrandolie factor 50 dus dat zat wel goed. Bij de kerk aangekomen konden we zo naar binnenlopen, aangezien het een kerk is die al om 7 uur s'morgens open gaat en dan heel de dag open is en je dus in en uit kunt lopen. Er werd veel gezongen en dan a capella (zonder muziekinstrumenten). Wel klapten de mensen mee en dansten ze en dat is normaal, want ik moet na een maand de eerste Afrikaan nog zien die zodra er muziek klinkt of gezongen wordt stil kan blijven staan. Iedereen bleef ook de meeste tijd staan en als er gebeden werdt, knielden de meesten ook daadwerkelijk neer. Mooi om te zien. We werden (op de blikken van de kleintjes na) met rust gelaten maar misschien zijn ze zo dicht bij Noahs ark wel aan muzungus gewend. De dienst ging verder grotendeels aan ons voorbij omdat er in het Lugandees gesproken werd. Wel kregen we een Engelse bijbel aangereikt en werd er op een gegeven moment even op Engels overgeschakeld om voor ons te bidden. Na een half uurtje begon Amos te lopen en achter in de kerk aan collectezakjes te zitten en zijn we dus maar weer opgestapt. 's Middags zijn we op Noahs ark nog naar de kerk geweest, wij om te zingen en luisteren en Amos om te slapen. Voordeel was wel dat we met ons allen konden. 's Avonds nog wat geluisterd via kerkwebsys. Ook nog even bij Miranda ons buurmeisje binnen gelopen waar twee meisjes uit Nederland op bezoek waren die na in Kampala te hebben gewerkt ook hier nog 3 weken meedraaien in het Holiday-program.

Het Holiday-program? Ja het vakantieprogramma. Vanaf 6 december begint hier in Uganda officieel de grote vakantie en die duurt 8 weken dit jaar. Acht weken dat er geen school is dus en de kinderen wel vermaakt moeten worden. Ook is het wel fijn als ze iets van een ritme houden, dus doordeweeks zal er een vakantieprogramma voor ze in elkaar gezet worden zodat doordeweeks nog enigszins verschilt van het weekend en ze niet 8 lange weken hebben waarbij elke dag op de andere lijkt. Dinsdagmorgen hebben we met de vrijwilligers hier een vergadering/gesprek over gehad. Hoe het in elkaar steekt, welke onderdelen er zijn (handwerk, sport, ontspanning) enz. Dit komt naast de gewone werkzaamheden die er al zijn alhoewel Patries en ik wel apart van elkaar ingedeeld zullen worden. Dus niet beiden smorgens bijvoorbeeld. Nu hebben we tegen die tijd onze handen wel vrij waarschijnlijk.

Toen we op de eerst dag bij Papa en Mama (de oprichters Piet en Pita worden door half Uganda zo genoemd) op de koffie waren en nogmaals onze en hun verwachtingen doornamen voor deze tijd kwamen we natuurlijk ook op de kinderen uit. Dat er altijd wel iemand bij hun moet zijn. Zij kwamen toen met de optie om een werkster/kindermeisje te nemen waar wij in eerste instantie om moesten lachen todat ze zeiden dat het hier heel normaal is en je ook weer een baan creeert. Dat sprak ons wel aan maar we hadden er toch een beetje moeite mee omdat het niet echt in ons zit om zoiets niet gewoon zelf te doen. Ik bedoel thuis hebben we ook geen vaatwasser bv omdat we het leuk vinden om even samen af te wassen. Toch hebben we het maar gedaan om dus een baan te creeren en ook onze handen vrij te hebben om ons hier maximaal in te zetten. Plus dat het ook niet veel kost. Ik moet zeggen dat het heeeeeeel snel went.;-) Vanaf zaterdag met de middag is ze vrij en dan is het gewoon weer even wennen om zelf af te wassen. Ze heet Viola en ze is 19 jaar. Ze kwam dit jaar van school en zou les gaan geven op een schooltje maar heeft nu voor deze baan gekozen. Schoonmaken verdient in Uganda volgens haar beter dan lesgeven en van Noahs ark had ze ook gehoord dat er netjes en correct uitbetaald werd en dat ontbreekt er hier in Uganda ook nog wel eens aan vertelde ze. Ze verblijft hier de hele week in een huis met een andere aunty (iedereen is hier een uncle of een aunty, oom of tante dus, van elkaar) en tussen de middag en 's avonds eet ze met ons mee. Na het eten lezen we uit de kinderbijbel en dan vertalen we het voor haar. De eerste week werkte ze erg hard maar was ze nogal stil. Ze zij dat ze thuis miste. Nu is ze veel vrolijker en pikt ze het met Amos en Saartje ook goed op. Vooral Amos is al dikke vrienden met haar.

Met de twee jongens John en Reagan vanuit het ondervoedingscentrum gaat het goed. Wel is het zo dat de voeding echt langzaam opgebouwd moet worden anders kan het maagdarmstelstel dat niet aan. Zo was de stap voor Reagan om van 12 naar 8 voedingen te gaan te veel. Vooralsnog wordt hij dus elke 2 uur gevoed. Hij is wel echt meer aan het stralen, kan weer echt lachen en kijkt dan erg ondeugend. Ook heeft hij aan de hand weer wat stapjes gezet, nog erg zwak. Maar ik hoop dat tegen de tijd dat hij ontslagen wordt hij ook sterker is. Op dit moment is er in de kliniek een jongetje van 2 jaar opgenomen met brandwonden op zijn arm ten gevolge van kokend water. Zag er behoorlijk heftig uit maar gedurende de week zie je het herstellen. Zijn zus van 13 is bij hem en zorgt echt heel lief voor hem en maakt veel grapjes. Het grappige is dat hij echt een jongetje is maar bijna altijd hele schattige roze jurkjes draagt. Ik weet niet waarom, misschien was het vorige kindje een meisje. Vanmiddag was er op het consultatiebureau ook een prachtige jongensbaby met een mooi rose-roesel-jurkje... Verder heb ik vorige week op 1 dag twee prachtige bevallingen mogen meemaken. Twee mooie meisjes met blijde moeders. Het ene meisje had een 6de vingertje aan beide handen, echt met een piepklein nageltje erop. Gelukkig was het alleen maar verbonden door een 'steeltje' en werden deze afgebonden zodat deze er vanzelf af kunnen vallen. Wel fijn om ook geboortes mee te maken waarbij het goed mag gaan. Er is hier wel apparatuur voor zuurstof en je kan dus ook beademen maar dit alleen tijdelijk/handmatig (ambu-ballon). Er is verder geen beademingsapparatuur. Wel een saturatiemeter, om je zuurstofgehalte mee te meten. Maar als er echt intensieve zorg nodig is wordt het kind overgeplaatst naar een groot ziekenhuis.

Ik (Aldert) ben van de week verder aan het rommelen geweest met de schommel waar ik al over schreef. Dat vlot nog niet erg. Een verlengsnoer bijv werkt niet en moet eerst gerepareerd worden want de mango's en de bananen groeien hier wel aan de bomen maar het geld nog niet. Al het geld kan maar één keer uitgegeven worden bij Noahs ark en ze hebben hier dus niet hele gereedschapsmagazijnen met voorraad zoals wij gewend zijn. Je beseft nu pas dat bij ons eigenlijk iedereen wel een bouwmarkt op 5 minuten afstand heeft waar je alles kan kopen wat je nodig hebt om te klussen. Hier moet je dus eerst op zoek en wordt je eerst een paar keer doorgestuurd voordat je in een winkeltje vindt wat je zoekt. Maar dan ook niet een heel setje dopsleutels of doosje vol ofzo maar overal zomaar een paar los van. Zo moet je alles bij elkaar sprokkelen. Dat is wel even wennen en je moet echt heel relaxt worden in alles. Verder hebben ze hier sinds Januari een eigen muziekband, een soort van fanfare dus. Trommels, trompetten, fluiten enz. Die worden steeds vaker gevraagd om ergens te komen spelen en zaterdag moesten ze optreden bij een schooltje waar ze het jaar afsloten met de ouders van de kinderen en nog andere gasten. Aangezien de vaste chauffeur al mensen naar het vliegveld rijden was, vroegen ze mij om met het busje te rijden en dat was in één woord super!Heb dat echt als heel leuk ervaren. Ook omdat je dan ook echt iets van 'buiten' meekrijgt. Plus dat ik ook gelijk contact had met de iets oudere kinderen hier, die als echt pubers toch iets meer afstand houden als ze je nog niet meegemaakt hebben.Zo wilden de jongens foto's van mn vrachtauto zien en de meiden wilden mn trouwring bekijken (het schijnt trouwens dat iedereen die hier links draagt, waar wij hem liefst toch maar zo lang mogelijk rechts dragen). De wereld was te klein toen ik vertelde dat de ring van Patries in Nieuw-lekkerland op de wastafel was blijven liggen. Dat kon echt niet is haar 's middags verteld want dan wisten de andere mannen niet dat ze getrouwd was en zou ze steeds aanzoeken krijgen. De enige oplossing was dat ik een nieuwe ring zou kopen en nu wordt steeds gevraagd of dat al geregeld is.

We zijn twee keer naar het schooltje geweest. 's Morgens stelde de band zich op in rijen van drie en de school liep daar dan achteraan. Ongeveer 1 km de weg af en weer terug. Wij reden in Piet's auto erachteraan om achteropkomend verkeer af te remmen. Wat opvalt en wat ik al eerder zei dat iedereen Papa, Papa naar hem riep. Het was "How are you Papa and muzungu?". Of "Hello Papa and muzungu". Hierna kregen we nog een flesje water en wat te eten. Er stonden heel veel stoelen maar die waren nog leeg. Het was dan ook nog maar 9 uur 's morgens op een zaterdag in Afrika.
's Middags was het wel enorm druk. De kinderen hadden liedjes ingestudeerd die ze zongen en dansten en hierbij kregen ze van hun ouders als blijk van waardering geld in hun hand gedrukt. Soort van zakgeld dus. Ook werd er bij wijze van toneelstukje een talkshow nagespeeld met het toch erg serieuze onderwerp kinderoffers. Toen ik daar later wat navraag naar deed, werd ik toch wel even heel, heel erg stil. Verder waren er toespraken waarbij oa "Papa Director of Noahs Ark Children Ministry"werd bedankt voor het leveren van schoolmateriaal, children gifts en ook voor het zenden van de band. Ook werden twee Nederlandse medewerkers; Ineke (net terug naar NL) en Reny (zij was verhinderd) bedankt. Hebben daar iets met een leesprogramma gedaan geloof ik. Noahs ark ondersteunt ongeveer 500 scholen en 800 kerken in de buurt vertelde Piet me later. Met materiaal, kennis enz. Ook Papa zelf werd gevraagd te speechen. Hij zat als eregast vooraan en ik had me als buitenstaander toch beetje verdekt opgesteld. Kwam er een lerares naar me toe die zei dat ik naast Papa vooraan op de eerste rij kon gaan zitten. Werd ik toch een beetje verlegen van maar het was wel heel erg leuk. Ondertussen was het de beurt van de fanfare van Noahs ark om te spelen. Ze hadden ook hele looplijnen ingestudeerd en dat zag er erg mooi uit. Heb het op film maar lukte vorige keer niet om op de site filmpjes te uploaden. Al met al een hele belevenis.

Maandagmiddag zijn we naar een dorpje hier vlakbij gelopen 'Friendschip village'. Daar worden mooie kettingen gemaakt en Saar kreeg een prachtige roze, gekocht bij een kennis van aunty Viola. Gelijk een leuke wandeling. Dit was onze weblog voor deze week. Tot de volgende keer!